Pijn

Omgaan met chronische pijn kent vele stijlen, zoals flink doorlopen, het zelf opknappen en niks laten merken. Dat kan neutraal, dat kan demonstratief, om begrip te forceren. Partners van mensen  met chronische pijn reageren daarop heel verschillend. Ook partners verschillen in omgaan met narigheid, in dit geval met de pijn van de ander. Hoe dit uitpakt is onderzocht met opnames van partnergesprekken. Een derde van de pijnpatiënten uit zich neutraal tegenover hun partner. Ze laten niet veel merken hoe zwaar het is, maar doen ook niet stoerder dan ze zijn. De rest heeft zo zijn eigen repertoire, zoals dramatiseren, demonstratief onmachtig zijn, catastrofale overwegingen uiten dat het zo meteen wel erger zal worden, of depressief of angstig klagen tegenover hun partner.

…

Samen pijnLees verder »

Ambitieuze sporters lijden pijn als ze tot aan de grenzen van hun kunnen gaan. De hardloper die nog sneller wil lopen, de fietser die een nog langere berg op wil. Het blijkt dat competitieve sporters geen hogere pijndrempel hebben, maar wel een hogere pijntolerantie. Ander onderzoek laat zien dat het sportieve doel – sneller lopen, steiler fietsen – belangrijker wordt als het pijn doet.  Waarschijnlijk speelt nog iets mee: weten waarom het pijn doet maakt dat sportpijn beter te verdragen  is. Dit geldt helemaal als een gewaardeerde sportfysiotherapeut de pijn omstandig verklaart, met tendinitis, overtraind en hamstrings. Dit is de pastorale kant van dat vak, de fysiotherapeut als priester. Heel anders is het gesteld met chronisch pijnpatiënten.

…

Sporten en pijnLees verder »

Vandaag moest ik een raadsvergadering voorzitten en dacht onze gast de accountant een hand te geven. Het was de ambtenaar van financiën op de plek waar vorig jaar de accountant zat. De accountant zat nu aan de andere kant van de tafel. Dat is prosophypognosie, het slecht herkennen van gezichten. Toen hij wat zei herkende ik hem. Voor stemmen heb ik wel een geheugen. Een geheel beschadigd geheugen voor gezichten heeft Oliver Sacks beschreven in ‘The man who mistook his wife for a hat’, prosopagnosie, meestal na een blessure van het brein. Een van onze praktijkassistenten heeft hypergnosie. Die weet alles. Ik vraag dan

…

GeheugenLees verder »

Bewegingsangst is niet meer durven bewegen uit angst voor pijn. Dat is een goede reflex als je enkel gebroken is. Als het gips er af is, dan is het een verkeerde reflex. Dan moet je een beetje door de pijn heen lopen. Niet teveel, niet te weinig. Niet te vroeg, niet te laat. Dat is nu zo lastig, de vage grens tussen vermijden van die bewegingen en het opzoeken van de pijn door te bewegen. Net zo met schouderblessures. Ooit viel ik van de trap, zijdelings, met mijn arm omhoog. Het voelde alsof mijn hele arm eraf scheurde. De fysiotherapeut en moeder Natuur kregen die schouder redelijk op orde in een paar weken. Maar niet helemaal. Ik geef toe, ik mis de zelfdiscipline om die stomme oefeningen te doen.

…

Pijn krijgt strafLees verder »

Rugpijn steeds of rugpijn altijd, jarenlang, je zult het maar hebben. Er zijn drie soorten rugmensen: zoekers, oplossers en accepteerders. Die laatste groep kennen we niet, want die komen niet. De tweede groep kennen we ook niet zo goed. Die hebben zelf manieren ontwikkeld om het vlotter over te laten gaan. Ze hebben hun pijnstillers, uurtje liggen na een zware dag. Verder blijven ze graag wat in beweging. Of ze accepteren de rugpijn als de prijs voor het tegelen van de tuin Tevreden rugpijn is dat. Ze hebben hun adresjes, voor als het even erger is, zoals hun sportmasseur, fysiotherapeut of kraker. Nooit lang allemaal, want zo belangrijk is hun rug niet, hoewel het verdraaid pijn kan doen.

De derde groep rugmensen, de zoekers, die zien we wel vaak.

…

Rugpijn en wijsheidLees verder »

Pijngeleerden hebben een experiment gedaan of kort of lang duren van de pijn uitmaakt voor de ernst van de pijn. Ze deden proefpersonen pijn en zeiden dat het een minuut zou duren. De proefpersonen moesten zeggen hoe erg de pijn was. Die minuut tikte af op een klok met van die grote wijzers. Bij het tweede experiment vroegen ze die pijn 45 seconden te verdragen. Echter, de pijnwetenschappers hadden geknoeid met die klok. Die 45 seconden op de wijzer duurde gewoon een minuut zonder dat de proefpersonen dat door hadden. Het bleek dat de pijn minder was als de proefpersonen dachten dat het maar 45 seconden zou duren. De klok als een soort paracetamol.

…

Therapeutische klokLees verder »

Op de Spoedpost heb ik veel vallers gezien, alle soorten, jong en oud, flinkerds en kermers. Ze hebben pijn aan pols, rug, heup  of enkel. “Heb ik wat gebroken?” willen ze weten. Kinderen van de basisschoolleeftijd zijn meestal flinkerds. Het is niet eenvoudig ze na te kijken, want ze laten pijn niet zo merken. Als je op de gebroken pols drukt – we hebben wat gemene trucjes daarvoor – dan zijn er kinderen die stoïcijns hun ogen iets toeknijpen, meer niet. Maar het kan anders. Er zitten volleerde toneelspelers onder de 8-jarigen. Die kermen heftig met hun zere pols die helemaal niet gebroken is, wat je ook aanraakt. Steevast zijn dat kinderen waarvan de ouders zeggen ‘Ze piept niet zomaar, hoor! Ze is erg flink’. Het gekke is dat ouders van de flinke kinderen nooit zeggen dat het kind flink is.

…

Flink en kermenLees verder »

Sommige jongemannen werken als olifanten. Olifanten kennen geen uitputting. Olifanten zijn nooit overspannen. Zwaar werk hebben ze, die kerels, zoals stratenmaken, vloerbedekking leggen of stukadoren. Dit doen ze zonder veel opleiding, met een soort intelligentie in hun lijf, waarmee ze eigenlijk alles kunnen leren. Thuis leren ze zichzelf autotechniek, elektra en metselen, naast hun werk. Ze klussen wat af. Met één soort is het oppassen: de trotse bikkels die geen grenzen kennen.

…

OlifantLees verder »

Chronisch pijn begint acuut voordat het chronisch is, vaak met iets waar pijn voor bedoeld is: een weefselbeschadiging aanduiden, zoals een peesontsteking. Soms blijft de pijn bestaan, ook als de peesontsteking allang over is. Het komt zelfs voor dat pijn zonder oorzaak begint, zonder weefselbeschadiging.

…

LampjeLees verder »

Chronisch pijn leidt tot allerlei gedachten, gevoelens en apart gedrag, het chronisch pijn gedrag. Zo’n gedachte kan zijn ‘Nu valt de pijn mee, maar het zal wel erger worden”. Zo’n gevoel kan wanhoop zijn, of boos op jezelf.

…

Vergeet hetLees verder »