september 2010

We fantaseren op de praktijk wel eens over hoe wij zelf oud en dement zullen wezen. We kunnen kiezen uit hoe het allemaal kan, want we zien veel verschillende dementen. Er zijn droeve, schrijnende, aandoenlijk of grappige dementen. Of genoeglijk, tevreden, onschuldig en verbaasd. Angstig overdonderd door al het onbekende, dat kan ook. Lang geleden zag ik vier oudere zussen in hun ondergoed op de bank, eentje was dement, alle vier gierend van de lach. De demente zus wist niet meer hoe een jurk aan moest. Haar drie zussen losten dat op door allemaal hun jurk uit te trekken. Ze hadden pret, al kon demente zus de grap niet meer zo volgen. Zo zouden we wel willen wezen, als we drie zussen hadden.

…

DementieLees verder »

Ik durf er niet goed over te schrijven, over getut. Mensen denken dan dat je al hun klachten getut vindt. Dat wil ik niet, want mensen moeten overal over kunnen praten in de spreekkamer. Bovendien moet je oppassen voor de Kwaaie Tut. Die vliegt je zowat aan als je zegt ‘Is niks. Nog meer vragen?’. We gaan dus wat omzichtig om met getut, uit beduchtheid voor klachtenprocedures. Bovendien, ons werk is nu juist onderscheid maken tussen kleine en grote klachten, tussen beroerd gaat over, beroerd gaat nooit over en behandelbaar. Dat is wat we doen. De hersenchirurg doet wat anders. Die ziet alleen behandelbare zaken. Dat lijkt me wel makkelijk, eigenlijk.

…

GetutLees verder »