juli 2012

Elk jaar biedt de geneeskunde meer en dat kost elk jaar meer geld. Soms is dat een vooruitgang, soms is het geruststellinggeneeskunde. Dat laatste is een onverzadigbare markt. Er zijn twee manieren om daar wat aan te doen; tenminste, als we het te duur vinden. De eerste manier is de drempel verhogen. Lange wachttijden, verre afstand en eigen bijdragen, het werkt allemaal. Vervelend is dat deze maatregelen niet selecteren op noodzaak, maar op inkomen.

De tweede manier is het aanbod te beperken, niet bij de toegang, maar achter de voordeur. Daar kun je wel selecteren op noodzaak. Stelt u zich voor dat huisarts, specialist en spoedpost net zo blijven als nu: vrij toegankelijk, weinig drempels, altijd vergoed. Maar nergens krijgt u zomaar een echo, bloedtest, foto of operatie als dat niet strikt nodig is. Alle diagnostiek en behandeling gaat op rantsoen. Dat doen we met 30% minder. Dokters bepalen onderling met vakmanschap en openbare praktijkrichtlijnen bij wie verder onderzoek en behandeling zinvol is. Als ook zij ongerust zijn over de klachten, dan wordt verder onderzoek gedaan. Als u alleen ongerust bent maar de dokters niet, dan wordt geen verder onderzoek gedaan ter geruststelling.

…

Geneeskunde op rantsoenLees verder »

Dokters mopperen onderling soms op een klein groepje patiënten die overvragen. Politici, bestuurders en financiers mopperen mee, en verwijten dokters dat ze teveel doen. Daarom is de zorg te duur. Patiënten en dokters zijn de schuldigen. Het gekke is dat dokters en patiënten het in de spreekkamer vrijwel altijd eens worden. Het is genoeglijk in die spreekkamer, harmonieus. Blijkbaar is over je eigen gezondheidsproblemen praten  met je eigen dokter iets heel anders dan schrijven in de krant over andere patiënten, andere dokters. Het probleem zit hem in het verschil tussen individuele kwesties en publieke zaken, tussen praten in de spreekkamer over jezelf en schrijven in de krant over anderen.

…

In de spreekkamer zijn we het eensLees verder »

Op de huisartsenpost hoor ik de assistenten aan de telefoon vragen bij oorpijn “Staat het oortje af?”. En bij koorts en spierpijn in de nek “Is het kind nekstijf? Zijn er nietwegdrukbare vlekjes?”. Dit zijn vragen volgens het protocol.  Protocol schrijvers willen zeker hebben dat het kind niet plotseling een hersenvliesontsteking heeft, voor de aansprakelijkheidsverzekering. Daarna schakelen de assistenten over op een gewoon gesprek. Dat doen ze goed. Die protocolvragen aan het begin hebben niets met geneeskunde te maken, maar met valse geruststelling en geen gezeur achteraf, want  het protocol is toch gevolgd, toch? Het zijn ook nog eens de verkeerde vragen.  Mastoïditis is een botontsteking achter het oor, een uiterst zeldzame complicatie van middenoorontsteking. Nog zeldzamer is de hersenvliesontsteking als complicatie

…

Meningitis, mastoiditsLees verder »

Het bestaat allemaal volgens psycholoog Derksen: de geest, de wil, het onbewuste. Hij zal ook bedoelen: en de vrije wil, eigen schuld en morele plicht het goede te doen, dat bestaat ook. Hersenonderzoekers zeggen wat anders. Ze zeggen dat menselijk gedrag gestuurd wordt door de hersenen. Hersenen bepalen voornamelijk wat je doet, wat je denkt en voelt, wat je samen doet.  Derksen vindt dit een verplatting. Het is de halve werkelijkheid. En je doet mensen met een probleem tekort als je zo denkt. De verslaafde, de ADHD-er en de borderliner bijvoorbeeld, hen valt wel degelijk wat te leren. Ook heeft de verslaafde wel schuld als deze er een puinhoop van maakt, de ADHD-er die te laat op zijn afspraak komt en de borderliner die zijn kinderen het leven zuur maakt.  Geef hen niet de ruimte om te zeggen “Sorry, mijn verslaving / ADHD / borderline stoornis zit in mijn hersenen, ik kan er niets aan doen”. Ik denk dat Derksen gelijk heeft. Of liever…

…

Brein en geestLees verder »