Zegt ze in haar racefietsbroek op het terras “Oh jee, het begint bij mijn benen. Allemaal rimpels en losse vellen!” Nee, niet mijn vrouw; een ander van het fietsgroepje. Haar decolleté bij voorover bukken had ik al gezien, maar niets gezegd natuurlijk. Wat zeg je nu als beschaafde man op zo’n opmerking over rimpels en vellen? Niets zeggen, dan kan niet. “Luister je wel? Ik zeg wat!”, krijg ik dan te horen. “Het valt reuze mee!”  is een dubieus antwoord. Vermoedelijk ontspint zich dan een discussie over de subtiele verschillen tussen objectief erg, het subjectieve leed en de humane waarde van liegen tegen vrouwen over hun uiterlijk. Ook een hopeloze variant, heb ik besloten. “Nee hoor, niets te zien!” Wordt niet geloofd. Daarom heb ik voor empathische oprechtheid gekozen. In de hulpverlening doet die het goed bij erge ziektes en groot verlies.

“Inderdaad zeg! Wat erg voor je!” Ik kreeg een vork naar mijn hoofd. Een volgende keer toch maar negeren kiezen, en schakelen naar “Nog koffie?”. Natuurlijk moet ik er dan niet bij zeggen dat negeren in de hulpverlening de klassieker is bij onbehandelbaar getut. Lastig hoor, zeker omdat ik er nu achteraan moet zetten – van mijn vrouw – dat ze best mooie benen heeft. Zou ze me geloven?

Internet is toch een raadselachtig verschijnsel. Per mail krijg ik het aanbod 55 lingeriesetjes te kopen. Dit heb ik één keer gedaan toen ze veertig werd, één setje dan. Ze heeft het pakje opengemaakt op een terras van een borg in Groningen, terug van vakantie met het hele gezin. Ik begreep niet goed waarom de tafeltjes om ons heen – 20 IT-specialisten op cursus – in lachen uitbarsten. Ik had namelijk veel moeite gedaan voor dat cadeautje. Ik was met een slip en BH van haar per trein naar Amsterdam gegaan. Chique lingerie, dat leek me iets voor Amsterdam, de grote wereld waar mensen rare dingen doen, zo las ik in de krant. Daar

…

Lingerie per internetLees verder »

Afscheid vindt ze vreselijk. Bijna twee jaar is ze nu. Ze ziet er niet tegenop, bang tevoren dat iemand weggaat is ze niet. Ze huilt pas, onstuitbaar, als het zover is. Ze is het ook zo weer kwijt, dat nare gevoel. Het lijkt op een prikje krijgen. Daar zie je niet tegenop, angst tevoren zit niet in haar aard. Het afscheid komt, dat doet pijn, je huilt en de pijn verdwijnt weer. Eigenlijk is de toekomst er niet. Zo meteen, ze kent het niet. Verdriet is verdriet nu. Verdriet van daarnet, van zo meteen, verdriet van misschien, daar hoef je niet om te huilen, want het is er niet.

…

Afscheid vindt ze vreselijkLees verder »

Langzamerhand verschuift getob naar pret. De overgang naar de pensioenstatus is gewoon een klus die volgens iedereen leuk is. Ik moet dat leuke er nog van weten te maken. Het is dus gewoon weer werk; dat maken bedoel. Werk leuk vinden is pret maken van getob. Mijn VUT-buurman had er een wekenlange tocht naar Portugal voor nodig, op zijn motor, met een tentje, in zijn eentje. Pas daarna was hij ontspannen gepensioneerd. Wat intrapsychisch voor mij enorm scheelt is appeltaarten bakken. Appeltaarten meenemen is de voorwaarde voor

…

Van tobben naar pretLees verder »

Ieder heeft zijn neurose. De mijne is uitstellen. Dit neemt groteske vormen aan nu ik met pensioen ben. Voeg daar bij het genoeglijk exploiteren van mijn slechte geheugen en u snapt de chaos in mijn leven. Lijstjes van klussen is het advies van mijn vrouw. Ze snapt het dus niet, want klussenlijstjes zijn problemen, geen oplossingen. Toch ligt er één lijstje boven, ééntje beneden die ik soms op de trap leg om “Zometeen” naar boven te nemen ter fusie met de andere. Verder drie vaste stapels paperassen op het bureau in volgorde van “Te Doen” belangrijkheid, het boodschappenlijstje beneden op tafel, mijn succesagenda in het colbert, en het telefoontje dat  piept als ik in mijn agenda moet kijken. Het helpt maar weinig. Nu ben ik een lijstje met smoezen aan het maken.

…

Uitstellen en smoezenLees verder »