Er is een soort mensen dat heftig leeft en steeds in de problemen komt – of anderen in de problemen brengt. Deze mensen vinden anderen óf fantastisch goede óf vreselijk slechte mensen. Er zit niets tussen. Er zit ook niets in, behalve chaos en wanhoop. Dit vullen ze met heftigheid. Ze hebben boezemvrienden, favoriete broers en lieve collega’s. En ze hebben vijanden, ex-en en gehate zusters, allemaal voor even.
…
Moeders die dramatische ziektes met hun baby mee hebben gemaakt zijn soms hun geloof kwijt geraakt, het geloof dat het goed komt. Ze weten dat het mis kan gaan, gevaarlijk mis. Vaak ook zijn ze het vertrouwen in dokters kwijt, en in zichzelf. Ze kunnen niet meer goed kijken naar hun zieke kind, niet meer beslissen, niet meer troosten.
…
Uw wachtkamer ligt vol met folders en opvoedende tijdschriften, over jeuk en enge ziektes. In de spreekkamer licht u voor, u wijst met uw kennis de weg naar gezondheid. Nog liever praat u als een ouderwetse pastoor over de dreigende hel en verdoemenis van alle ziektes die een mens kan krijgen. Uw patiënten moeten zich laten uitstrijken, diëteren, de sportschool injagen, bloeddrukmeten en medicijnen gebruiken, driemaal daags. Uw patiënten doen structureel de verkeerde dingen. Daarom zijn het patiënten.
Dat hele voorlichtingscircus is bedoeld om mensen te leren omgaan met ziektes of ziektes te voorkomen. Dat denkt u tenminste. Het is ook moraliseren wat u doet. U bedoelt het niet zo natuurlijk. U heeft geen oordeel, uiteraard. Maar zo komt het wel over. U bedoelt het goed, patiënten niet. Patiënten zondigen of kunnen dat gaan doen. U bent de medische postbus 51.
…
Verhalen vertellen Read More »
Rust om het onveranderlijke te accepteren, moed om het veranderbare aan te pakken en wijsheid om het onderscheid te maken. Dit is niet van mezelf, maar van een dominee uit de vorige eeuw en stond in een tijdschrift. Over accepteren: moet je accepteren dat mensen hun familieleden verwaarlozen, mishandelen, verkrachten en jarenlang opsluiten in huis?
…
Wat nu als je niet meer kunt wat je wilt? Het is makkelijker als je niet meer kunt wat je moet. Tenminste, dan is het makkelijker adviezen te geven. Laat je niet opjagen, zeggen we dan. Jij bepaalt wat je doet en niet een ander. Neem vakantie, leer “nee” te zeggen, laat niet over je lopen. Die adviezen opvolgen is trouwens weer verdraaid lastig. Maar goed, wat nu als je niet meer kunt wat je wilt?
…
John heeft zijn levenlang gezopen als een dragonder. Op zijn vijfenveertigste was zijn lever één littekenklont, tien liter vocht in zijn buik, suf van de geelzucht. Hij heeft het overleefd. Sindsdien dronk hij niet meer. Hij en ik waren daar trots op. Ondertussen was zijn brein pap geworden. Dat heet Korsakow. De uitleg daarover blijft niet hangen. Daarom heb ik hem een brief geschreven.
…
Je hebt dokters die willen genezen en dokters die ook willen zorgen. De genezers ergeren zich aan gezondheidsproblemen die niet te genezen zijn. Ze mopperen op al die zorgconsumenten op de huisartsenpost die wat hen betreft net zo goed op maandag gezien kunnen worden. Ze vinden dat blaasontstekingen, verzwikte enkels, zere knieën en vlekjes echt niet nu bekeken moeten worden.
…
Niet alleen genezen Read More »
De organisatie van huisartsenposten wil minder wissewasjes op het spreekuur ’s avonds en ’s nachts. Ze willen een grote voorlichtingscampagne. Daar gaan reclamebureaus rijk van worden. Wissewasje is een vier eeuwen oud woord dat niets betekent. Het is zomaar een klankreeks. Een wissewasje is dus niets, een onbetekende klacht. Ik vind dit raar, zo’n afkeer van wissewasjes. Huisartsenposten zijn er ook voor de wissewasjes.
…
Er zijn gezondheidklachten die we snappen en er zijn er die we helemaal niet snappen. Die laatste kennen we goed, want je hoort ze elke dag. Dit is dan onze tekst: “Geen idee hoe het komt dat u dit heeft. Maar wees gerust, ik hoor het om de haverklap van mensen” . Ik geef toe, het wordt lastig als iemand tien van dit soort onbegrijpelijke maar zeer bekende klachten heeft.
…
In mijn spreekkamer kom ik vrolijke, ondernemende snuiters tegen, die van drie jaar bedoel ik. Ze pakken alles wat los en vast zit. Vaders en moeders worden daar soms onrustig van. Ik niet, de peuter al helemaal niet. Nee, dat mag niet. Foei, leg terug. Dat is niet van jou, maar van de dokter. Tenenkrommend is de opmerking “Blijf af, anders geeft de dokter je een prikje”. Vreselijk vind ik dat. Investeer je in een goede arts-patient relatie met driejarigen en zo’n ouder verprutst dat. Mij zwart maken, mij als boeman gebruiken; lekker makkelijk is dat.
…