Rust om het onveranderlijke te accepteren, moed om het veranderbare aan te pakken en wijsheid om het onderscheid te maken. Dit is niet van mezelf, maar van een dominee uit de vorige eeuw en stond in een tijdschrift. Over accepteren: moet je accepteren dat mensen hun familieleden verwaarlozen, mishandelen, verkrachten en jarenlang opsluiten in huis?
Of jongelui importeren ten dienste van een relatie, zwanger maken, paspoort afpakken, illegaal houden en verwaarlozen etcetera? Ik heb het over toestanden in Nederland, niet over duistere landen ver weg.
Ja, dat moeten we allemaal accepteren als er juridisch niets aan te vertimmeren valt. Er wordt namelijk geen aangifte gedaan uit angst, uit loyaliteit, of omdat zo iemand thuis achter slot en grendel zit. Er is geen verhaal, er zijn geen feiten, geen namen. Ook geen paspoort trouwens. Soms wordt dat uitzetting naar het land van afkomst, meestal het slachtoffer, een enkele keer de dader. Dat kan een land zijn waar moord juridisch gezien een misdaad is, maar cultureel gezien een heldendaad. Als het maar binnen de familie blijft.
Er zijn zieke manieren om aan een vrouw, een man, een kind, of aan een kleinkind te komen, ten dienste van het eigen verhaal, de wens van de familie, of gewoon ten dienste van het directe gerief. Er is nauwelijks wat aan te doen. Veranderen kan ik het niet. Accepteren ook niet. Die dominee die het had over de rust om het onveranderlijke te accepteren sprak over beleidskeuzes. Ik heb het over mensen. Dan is het met de rust gedaan.