Ze was boos op de huisarts in opleiding, want ze was na 20 minuten al de spreekkamer uitgestuurd om een nieuwe afspraak te maken voor de rest van haar vragenlijstje. Er stond nogal wat op dat lijstje van haar, en nog ingewikkelde vragen ook. Nu stond ze verontwaardigd te wezen voor de balie. “Het is een schande”, riep ze. “Bij mijn vorige huisarts werd ik nooit weggestuurd al had ik nog zoveel vragen. Daar betaal ik voor”.
…
Ze zeggen altijd dat een langdurige arts-patiënt relatie zoveel voordelen heeft omdat de dokter zijn patiënt goed kent. Ik denk dat het andersom is. Het gaat goed omdat de patiënt zijn dokter goed kent, zijn streken, zij sterke kanten en zijn uitgesproken zwakke kanten. Soms zint het niet, het past niet. Dan neem je een andere dokter.
…
Gisteren op bijscholing geweest, in Zwolle, over gezinnen met veel problemen en hoe je dat dan doet, vanuit de welzijnsstichting en de zorg. Fascinerend volkje, die welzijnsmensen. Daar durven mensen nog met droge ogen te beweren dat je vraaggestuurd moet werken met probleemgezinnen en schulden, in overleg met de cliënt, en dat je vooral transparant moet terugkoppelen op vrijwillige basis. Zonder argumenten trouwens. Gelukkig waren er ook veel praktische mensen. Debat dus.
…
“Ik ben zo moe” , zo zegt men, “en dat vind ik raar. Want ik slik extra vitamine en eet fruit” . Blijkbaar is iedereen gaan geloven in de reclames over voeding: voeding geeft energie. Fantastische supervoeding geeft nog meer energie. Die redenering draaien mensen vervolgens om. “ Als je moe bent, dan helpt nog gezondere voeding, met dure vitamines pilletjes erbij”. Omkeren van redeneringen zijn denkkronkels, een dure kronkel waar u arm van wordt en fabrikanten van voedingssupplementen en vitamines rijk.
…
Dokters mogen geen verklaringen schrijven, niet voor huisvesting, niet voor beenruimte in het vliegtuig. Dat mag allemaal niet van de artsenorganisatie. Als iedere dokter dit zou doen, dan was het gauw afgelopen met die doktersbriefjes. Maar ja, ik vind het wel eens zielig. En dan doe ik stiekem toch een briefje.
Wel mogen we opschrijven wat er feitelijk mankeert aan dat been of die knie.
…
Gewone migraine mensen krijgen hun aanval met één of meer tabletten onder de duim. Ze nemen gas terug, wachten tot de medicijnen helpen, en gaan in een lage versnelling weer door. Komt de migraine weer terug, dan nemen ze een tweede tablet, parkeren even en rijden rustig door.
Er zijn ook mensen die hun migraine aanval zien als een slagboom in hun agenda.
…
Op herhaling voor de reanimatie cursus. Weer even oefenen hoe dat moet, die hartmassage. Dertig keer hartmassage en dan twee keer mond-op-mond beademen. Of beademen zin heeft wordt betwijfeld. Gelukkig maar. Ik vind het vies. Diep genoeg die borstkas indrukken, goed terug laten komen – “Niet leunen, meneer van Duijn!” – in het juiste ritme van 90 tot 110 keer per minuut. Door dat steeds leegdrukken van het hart en het weer terug laten veren van de borstkas, en dus volzuigen van het hart, schijn je een bloeddruk van 70/30 te kunnen krijgen. Dat kan net genoeg zijn om het zonder hersenbeschadiging te overleven; als je het overleeft.
…
Vijf jaar is ze en ze heeft hoofdpijn. Alles op een rijtje gezet moet dit migraine zijn. Je ziet het aan haar: ze zit stil, ziet pips en wil niet eten. Het liefst ligt ze in het donker. Na een uur of drie komt ze overeind en gaat vrolijk spelen, alsof er niets gebeurd is.
…
Mensen met overal veel chronische pijn zonder voldoende verklaring zeggen vaak dat ze een hoge pijndrempel hebben. Technisch gezien is dat niet zo. Het is omgekeerd. Ze hebben bijvoorbeeld pijn van een tennisarm, de peesontsteking bij de elleboog, bij geringe bewegingen, of zelfs in rust. Hun pijndrempel is dus verlaagd vergeleken met mensen die hun tennisarm alleen maar voelen als ze een nieuwe pot augurken opendraaien.
…
Soms gaat er iets niet goed in het ziekenhuis. U wordt bijvoorbeeld snauwerig behandeld of u wordt weggestuurd terwijl u bij uw dochter wil blijven. Ik ken moeders die zich niet laten wegsturen. Dat zijn moeders zonder diploma hogere diplomatenschool. Dat wordt dus een onaangenaam conflict. Die assistente wil ik nooit meer, denkt ze dan. Ze zorgt dat dat ook niet meer gebeurt. Anderen denken: “die afdeling deugt niet, of het hele ziekenhuis deugt niet”. Ik ken mensen die concluderen dat heel Nederland dus niet deugt en zij emigreren. Nog heftiger wordt het als iemand die ene complicatie treft die bij elke ingreep hoort.
…