Vijf jaar is ze en ze heeft hoofdpijn. Alles op een rijtje gezet moet dit migraine zijn. Je ziet het aan haar: ze zit stil, ziet pips en wil niet eten. Het liefst ligt ze in het donker. Na een uur of drie komt ze overeind en gaat vrolijk spelen, alsof er niets gebeurd is.
Het is begonnen toen ze vier was, na een ziekenhuisopname. Raar is dat ze twee keer per week een aanval heeft. Dat zie je zelfs bij grote mensen zelden. Tegelijk is ze slecht gaan slapen. Nou ja, slecht slapen, eigenlijk slaapt ze uitstekend, maar op de verkeerde tijd. Voor het avondeten valt ze letterlijk om. Ze is met geen mogelijkheid wakker te houden. Om stipt 3 uur ’s nachts wordt ze wakker, vrolijk, uitgerust en klaar voor de dag. We weten van oudere kinderen dat onregelmatige slaaptijden en opstaan het aantal migraine aanvallen doet toenemen. Breng regelmaat in de slaaprituelen, niet meer uitslapen en je ziet de aanvallen afnemen na een paar maanden. Zo’n pedagogisch advies had hier geen zin. Ze valt gewoon om van de slaap. Maar melatonine hielp wel, netjes uitgerekend en begeleid door de apotheker. Nu valt ze om van de slaap na het eten en wordt om 5 uur wakker, vrolijk, uitgerust. De ouders vinden dat een enorme verbetering. En nog maar twee keer per maand migraine, goed reagerend op de pijnstiller.
Ouders en kind zijn tevreden. Ik niet. Wat is er gebeurd bij die ingreep onder narcose? Is er een zwarte doos in dat kleine brein waar dat allemaal geregistreerd staat? Misschien.