Soms gaat er iets niet goed in het ziekenhuis. U wordt bijvoorbeeld snauwerig behandeld of u wordt weggestuurd terwijl u bij uw dochter wil blijven. Ik ken moeders die zich niet laten wegsturen. Dat zijn moeders zonder diploma hogere diplomatenschool. Dat wordt dus een onaangenaam conflict. Die assistente wil ik nooit meer, denkt ze dan. Ze zorgt dat dat ook niet meer gebeurt. Anderen denken: “die afdeling deugt niet, of het hele ziekenhuis deugt niet”. Ik ken mensen die concluderen dat heel Nederland dus niet deugt en zij emigreren. Nog heftiger wordt het als iemand die ene complicatie treft die bij elke ingreep hoort.
Toevallig. Even toevallig als de staatsloterij winnen. Als juist dan de dokter niet op zaal langskomt voor een praatje, dan is de dokter de boosdoener (of de afdeling, of het ziekenhuis). Ik heb het niet over (on)vermijdbare fouten, over (niet-)verwijtbare fouten. Dan moet u een klacht indienen, tot voordeel van volgende patiënten.
Onlangs is de tevredenheid over ziekenhuizen bevraagd bij 12.000 mensen, in zeven westerse landen. Nederlanders zijn het meest tevreden. Desondanks wilt u meer, u wilt geen middelmaat. U verwacht meer, terecht. Ik heb ook verwachtingen. Mijn verwachting is dat u moppert. Mopper in het ziekenhuis, tegen die horkerige assistente. Mail naar de directie dat uw foto’s zoek waren. Weiger de volgende keer die ene dokter en vraag een ander. Of beter, zeg hem gewoon wat u er van vindt. Vindt u dat moeilijk? Vraag aan mij de naam van zo’n moeder die niet voor diplomaat gestudeerd heeft. Die gaat met u mee. Dan wordt uw ziekenhuis een beter ziekenhuis dan het al was. Mopperen tegenover de buurvrouw helpt zeker niet. En oh ja, het zeggen als het prettig is gegaan helpt ook enorm.