Dokters krijgen geen kanker. Nou ja, andere dokters soms wel, maar ik zelf niet, nu niet tenminste, later misschien. En dan zie ik het wel. Patiënten, die krijgen wel eens kanker. Patiënten kunnen tevoren ongerust of angstig zijn daarvoor. Dokters niet. Dokters zijn ongerust of zelfs angstig voor wat anders, namelijk een kankerdiagnose te missen, bij patiënten. In die bezorgde denkwereld speelt het eigen lijf geen rol.
…
Dokters zonder kanker Read More »
Symptomen zijn kenmerken van ziekte, bouwstenen voor diagnoses. Ze zijn er in soorten. Gebruikelijk doen we het met symptomen die er zijn, soms met symptomen die ontbreken, de “niet-symptomen”.
Blauwe nagels bij traplopen en roze in rust is een sterk symptoom voor ernstig zuurstofgebrek. Samen met een diepe, smerige hoest en koorts is het een sterk setje symptomen. Dan is het een ernstige longontsteking. Allerlei uitzonderingen zijn mogelijk, zoals longontsteking met hartfalen samen. Maar het blijft een zekere longontsteking. Nou ja, bijna zeker. Want 100% zeker krijg je niet in de geneeskunde en zelfs dat is niet 100% waar.
Symptomen die er niet zijn geven ook zekerheid.
…
Ik ken iemand die bij het opslaan van een bladzijde in één oogopslag een spelfout opmerkt. “De jongeman antwoord …”, een dt-fout. Hij kan niet anders dan die spelfout zien, zijn blik blijft er aan haken. Dit is begaafdheid. Begaafdheid kan uit de hand lopen, zoals bij de student die dwangmatig zijn werkstuk op spelfouten blijft controleren. Hij loopt vast in controle van zijn tekst en zakt voor zijn examen. Dit is milde gekte, maar het is misschien wel dezelfde eigenschap als de begaafdheid van de spellingsdeskundige.
…
Gekte en begaafdheid Read More »
ZZP-ers zijn vaklui die voor zichzelf werken. Geen baas, alleen opdrachtgevers. Ze werken voor zichzelf, met trots. Die trots waren ze een beetje verloren bij hun baas met de CAO in zijn hand. Ze wilden zelf hun werk indelen, zelf bepalen wat goed werk was, met de klant. Nu werken ze voor zichzelf. Dan maar het risico lopen een keertje ziek te worden. Tegelijk denken ZZP-ers dat ze meer verdienen. Maar meestal klopt hun rekensommetje niet. Ze betalen minder verzekeringen voor verzuim, pensioen of geen werk. Ze lopen dus meer risico. Vandaag hebben ze meer te verteren. Maar als ze ziek, overbodig of oud worden, dan is het armoe.
…
Beiden zijn achttien, samen hebben ze een baby. Dat was vast niet de bedoeling, maar het is zoals het is en daarom is het nu wel de bedoeling. Hun bedoeling is er wat moois van te maken. Ze hebben de verantwoordelijkheid voor het kleine mensje ten volle genomen. Daar gaat het goed mee. Het is een tevreden baby. Het brult ’s nachts ongegeneerd en dan staan ze naast het bedje, steeds weer. Ze zijn moe, met wat vale gezichten. Maar ze staan er als de baby brult. Dat is geen onderwerp van gesprek, het is geen probleem, ze doen het met liefde. Die baby weet dat. Wat de baby niet weet
…
‘Zo kan het niet langer, ik wil euthanasie’. In hun ellende zeggen mensen dat wel eens. Maar bij een euthanasiewens willen we een weloverwogen besluit. Net zoals je weloverwogen besluit te trouwen of kinderen te krijgen. Dat weloverwogen kunnen dokters wel willen, maar mensen verschillen hierin nogal. Je hebt denkers, impulsieven, overleggers en niet-besluiters.
…
Zo kan het niet langer Read More »
We zagen hem 20 jaar lang zo’n twintig keer per jaar. Geleidelijk aan kreeg hij gevoel voor medisch alarmerende zaken. Pijn op de borst was eerst stekend, later drukkend, doortrekkend naar de kaak, en erger met traplopen. Braken kon hij ook, eerst gewoon, later met misschien een streepje bloed er in. En inderdaad, de ontlasting was toch wel zwart, zoals bij een maagbloeding. Op den duur terroriseerde hij de avond- en weekenddienst, de ene spoedvisite na de andere ziekenhuisopname, allemaal met ‘geen afwijkingen gevonden’. Overdag deden we allang geen spoedvisites meer,
…
We fantaseren op de praktijk wel eens over hoe wij zelf oud en dement zullen wezen. We kunnen kiezen uit hoe het allemaal kan, want we zien veel verschillende dementen. Er zijn droeve, schrijnende, aandoenlijk of grappige dementen. Of genoeglijk, tevreden, onschuldig en verbaasd. Angstig overdonderd door al het onbekende, dat kan ook. Lang geleden zag ik vier oudere zussen in hun ondergoed op de bank, eentje was dement, alle vier gierend van de lach. De demente zus wist niet meer hoe een jurk aan moest. Haar drie zussen losten dat op door allemaal hun jurk uit te trekken. Ze hadden pret, al kon demente zus de grap niet meer zo volgen. Zo zouden we wel willen wezen, als we drie zussen hadden.
…
Ik durf er niet goed over te schrijven, over getut. Mensen denken dan dat je al hun klachten getut vindt. Dat wil ik niet, want mensen moeten overal over kunnen praten in de spreekkamer. Bovendien moet je oppassen voor de Kwaaie Tut. Die vliegt je zowat aan als je zegt ‘Is niks. Nog meer vragen?’. We gaan dus wat omzichtig om met getut, uit beduchtheid voor klachtenprocedures. Bovendien, ons werk is nu juist onderscheid maken tussen kleine en grote klachten, tussen beroerd gaat over, beroerd gaat nooit over en behandelbaar. Dat is wat we doen. De hersenchirurg doet wat anders. Die ziet alleen behandelbare zaken. Dat lijkt me wel makkelijk, eigenlijk.
…
Er zijn twee soorten redenen voor schulden: eigen schuld of andermans schuld. In de krant gaat het altijd over eigen schuld. Dat is prettig voor krantenlezers zonder schulden. Die kunnen dan moraliseren. Een ander dom vinden is een prettige gedachte. Bij de andere groep moet je denken aan de zakenpartner die met de centen gaat lopen en jou de kosten laat. Jarenlang ploeteren en hopen dat je het bedrijfje alleen overeind kunt houden. Of denk aan hulpelozen, gestoorden en beschadigde mensen. Die verdwalen in de bureaucratie. Die zien financiële fouten van instanties niet. Brave hulpeloosheid helpt niet als instanties slordig zijn. Of de ex die bij de scheiding slim wegloopt voor de gezamenlijke schulden. Denk aan agressieve ex-en waarbij de ander het wel uit het hoofd laat om te procederen over de gezamenlijke schuld.
…