Nico van Duijn

Boos

Het peutertje heeft last van boosheid, als hij zijn zin niet krijgt. Zijn zusje moet het dan ontgelden. Tegelijk vind hij zijn bui vreselijk. Maar hij wordt opgevoed en het gaat beter. Laatst zei hij met een verdrietig stemmetje “Ik ben boos. Dat wil ik niet”. Tot dan toe moest je uitkijken voor een uithaal van hem. Niet meer. Een knuffel, een snikje, en hij holt vrolijk door. Dit jochie gaat het wel redden.

Boos Read More »

Kwartetten

De kleintjes zijn aan het kwartetten. Ze willen allemaal een waaier kaarten in de hand. “Mam, kun je even helpen? De kaarten zitten onderstekop”. Volgend jaar in de Van Dale, dit nieuwe woord.

Kwartetten Read More »

Voetbalkenners

Ik stap wel eens binnen in de torenkamer, als er voetbal is. Op het TV-scherm krioelen mannetjes in gekleurde pakjes, bizarre kapsels en tattoos. IJdel volkje dus, en geweldige aanstellers als ze een douw krijgen. Het spel volgen is lastig, Voor je het door hebt spelen ze de andere kant uit. Het beste is alleen ‘Goed hoor!’ te roepen bij ‘Ja!!-goals’. Bij ‘Ja!!-goals’ ontploft het scherm, de menigte schreeuwt uitzinnig. En die kerels op het veld knuffelen elkaar. Zo schattig! Alleen dan moet je ‘Goed hoor!’ zeggen, alleen dan. Want bij de rest hebben de voetbalkenners commentaar. “Kijk daar, dat is toch (onbegrijpelijke naam, maar nooit Arie)? Wat doet ie daar nou? Bij Fortuna deed hij ook al zo raar. Verkopen, die man!’ Verkopen van mensen is toch verboden? En zeker gênant als om een donkere meneer gaat. Ik zeg er maar niets van. Want ik heb geen verstand van voetbal.

Voetbalkenners Read More »

Hersenen

Zomaar een gedachte van een vijfjarige, die veel belangstelling heeft voor boekjes over het menselijk lichaam, tijdens het kleuren van een eenhoornplaatje. “Ik ben de baas over mijn hersenen. Maar de hersenen zijn ook de baas over mij. Want die gedachten komen daar vandaan”. Ze wijst naar haar hoofd. “En het zijn mijn gedachten”. Ze lijkt het dubbele heel gewoon te vinden. Ze heeft wonderlijk gelijk. Ze snapt het echt.

Hersenen Read More »

Mannenbroeken

De helft van mijn broeken zit beroerd, zo ontdek ik na aankoop, nooit in de winkel. Ze zakken af, te strakke pijpen of ze klemmen bij zitten. Het is altijd wat. En dan die vreselijke knopen Ooit diarree gehad met een knopenbroek? Verkeerde zakken, ook zo’n euvel. Waar je niet lekker je handen in kunt steken, of waar je spullen uit glijden in de auto. Uit één van mijn broeken rolt steeds mijn portemonnee uit de kontzak, op de WC. Dat bedenk je niet in de winkel. Daarom koop ik liever een paar broeken tegelijk. Met een beetje geluk is er eentje goed te dragen.

Mannenbroeken Read More »

Oorlog

“Kijk, mam, die gaan ook naar de oorlog!”, zegt een jochie als we langsfietsen, die met zijn ouders ook naar de dodenherdenking onderweg is. We zijn netjes gekleed, ik met gemeentestrop om, lintje ridderorde op. Zo heb ik het nog nooit bekeken, een ridder van Oranje Nassau die op de fiets ten oorlog trekt, op de markt in Almere Haven.

Oorlog Read More »

Mama kookt

In een gezinnetje kan mama niet koken. Nou ja, boerenkool, maar dat lusten de kinderen niet. En frites halen en pizza opwarmen, dat kan ze ook. Papa kookt altijd. Die moet een weekend weg. Hij bereid eten voor morgen voor. Bij het eten complimenteert de 5-jarige zijn moeder. “Lekker, mama. Dat heb je goed opgewarmd”.

Mama kookt Read More »

Design douche

“Wat een mooie douche in dit hotel, hè!” zegt ze. Dan weet ik het al. Douchen wordt een onderneming. Vroeger had je een blauwe koude kraan en een rode warme. Die draaide je open of dicht. Nu niet meer. Er zijn twee identieke RVS-bonken, zonder aanwijzingen. Draaien aan het geheel of aan de helft, naar links, rechts, of ook trekken, je hebt geen idee. Doe je iets dan sproeit er onverwacht koud water uit een grote bak aan het plafond. Of gloeiend heet water tegen je knie uit zo’n glimmend ding aan de muur. Je hemd glijdt ondertussen van de fraaie RVS-knop, op de natte vloer. Design heet dat; mooi en duur dus. De douche als moderne kunst. “Lekker gedoucht?” vraagt ze. “Douchen is gelukt”, zeg ik trots.

Design douche Read More »

Ik zie ik zie …

Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is blond. Vijf jaar oud, in de auto. Wij raden, maar het is allemaal niet goed. “We geven het op. We weten het niet”. De vijfjarige giert het uit van het lachen. “Ik ook niet!”. De driejarige zegt “Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is rood. Ik heb een tip. Het is mijn horloge”. Bloedserieus. Nu krijgen wij de hik van het lachen. Oma en opa zijn is pret, veel pret.

Ik zie ik zie … Read More »