Op straat lopen verhalen. Daar loop ik doorheen, met mijn levensverhaal, in Haven. Het is een warboel aan verhaallijnen, vanaf 1976, van vele levens, gezinnen, ex-partners, opa’s, oma’s en kinderen. Een enkele keer vier generaties lang. De een zegt gedag, de ander maakt een praatje, de derde kijkt me nadrukkelijk niet aan. Dat niet aankijken, soms snap ik dat, door dat verhaal, tientallen jaren geleden.
Eentje was boos op me over een paar minuten ruzie, misschien 35 jaar geleden. Ik vond dat niet terecht, maar vooral, ik vond het een naar mens. Om te pesten heb ik hem 20 jaar lang vriendelijk gegroet op straat. Langzaam aan ging hij terugknikken. Toen ben ik gestopt met knikken. Een ander vermeed jarenlang oogcontact, geen idee waarom. Nu gaat dat beter, maar alleen als ik het oogcontact start. Een geheim verhaal dus.
En mensen schieten me aan, om een praatje te maken over een verhaal van vroeger. Een verhaal wat ik echt niet meer ken. Een jongeman schiet me aan. “Weet u nog wat u zei toen ik net geboren was?” Geen idee. “U had die dag twee kraamvisites. U zei dat u mij een nogal lelijke baby vond vergeleken met die andere. Dat was ik”.
Ik wist het weer. Schaamrood. Ik heb ongenadig op mijn kop gekregen van zijn oma die boos de spreekkamer in stampte, dat ik dat nooit meer mocht zeggen. Het is een hele knappe jongeman geworden. Het kind van een kind van iemand en daar de vader van die zo mooi dood ging. Die iemand belde thuis aan, want ik woonde midden in het praktijkgebied. Dat zijn vader overleden was. Dit was de enige keer dat een patiënt thuis aanbelde. Ook op straat werd ik maar zelden aangesproken over medische zaken. De dokter deed geen spreekuur op straat. Dat respecteerde iedereen, nou ja, meestal. Het allereerste jaar gebeurde dat wel vaak. Meer consulten op straat dan in de spreekkamer.
Op straat passeerde ik een niet zo vrolijke vrouw. Ze had een puberliefde gehad, die jammer genoeg uit ging. Nu hebben ze beiden een wat schraal huwelijk met eigenlijk de verkeerde. Op de Markt zag ik de buurman van de man die berucht was om zijn spoedvisites, allemaal voor niks, met telefoontjes over pijn op de borst, met alle symptomen van een hartinfarct of maagbloeding, uit de medische encyclopedie. Tot hij een echte ziekte kreeg. De spoedvisites stopten en hij overleed binnen een paar maanden, als tevreden man. De hypochonder had gelijk en dokters niet. Hij had echt kanker. Dat wist hij al 25 jaar.
Ik loop langs de Roef, het voormalige restaurant. Van wie daar werkte zien we de een al een tijdje niet meer lopen met zijn hondje, langs ons huis. Hij is net overleden. De ander woont tegenover mijn dochter. We zwaaien. Verhaallijnen, een warboel bijna 50 jaar nu.
Haven met zijn Havenaren. Ze mopperen en roddelen graag, over anderen. Maar ze bedoelen het nooit zo rot als ze het zeggen. Wij doen mee, bij het klaverjassen. We mopperen wat af en weten het beter. Maar ook wij bedoelen het goed.
Havenaar 28 april 2023