Chronisch pijn leidt tot allerlei gedachten, gevoelens en apart gedrag, het chronisch pijn gedrag. Zo’n gedachte kan zijn ‘Nu valt de pijn mee, maar het zal wel erger worden”. Zo’n gevoel kan wanhoop zijn, of boos op jezelf.
Het chronisch pijngedrag kan dan zijn om alvast extra hard vooruit te werken als de pijn meevalt, voor het geval de pijn erger wordt. Dit put uit en verergert de pijn. Zo iemand denkt dan “Zie je wel!”. Dit alles is ingeslepen in het ‘chronisch pijn-brein’. Dit is moeilijk te veranderen.
Een meneer met chronische pijn die elke dag morfine gebruikte kreeg om andere redenen een serie ernstige epilepsie aanvallen achter elkaar. Deze serie stuipen beschadigde zijn brein zozeer dat hij geheugenbrokken kwijt was. Gek genoeg was ook zijn pijn over. Zijn behoefte aan morfine was verdwenen. Hij was blijkbaar ook zijn pijngeheugen kwijt. Die ingeslepen gedachten, gevoelens en gedragingen waren gewist, en daarmee zijn pijn. Oorzaak en gevolg waren omgedraaid. In ieder geval is er een pijngeheugen. Zonder pijngeheugen geen chronisch pijn. Zou dit de nieuwe therapie worden voor chronisch pijn? Elektroshocks misschien? Of een therapeutische klap voor je kop? Het lijkt me wel lastig te combineren met een begripvolle houding.