De Stichting Osteoporose Casefinding deed een paar jaar geleden een soort bevolkingsonderzoek naar botontkalking. De Gezondheidsraad veroordeelde dit. Het is tegen de wet en niet doeltreffend.
Osteoporose is botontkalking, broosheid van het bot eigenlijk. De stichting heeft 150.000 mensen vragenlijsten laten invullen en bij 35.000 botdichtheidmetingen gedaan. Bij 70% van die mensen waren de uitslagen afwijkend, een verdacht hoog percentage.
Botten worden broos als je ouder wordt. Dit is normaal. Bij sommigen brozen de botten sneller. Dan heet het botontkalking, osteoporose. Dit is pas een probleem als je ouder bent dan 70 jaar en valt.
Breekt een oudere een pols of een arm, dan is dat niet zo’n ramp. Het geneest wel weer. Een enkele keer breekt men de heup. Dit is alleen beroerd als iemand erg oud en verzwakt is. Dan is opereren riskant. Dit laatste is wat je wil voorkomen.
Het lastige is dat een bevolkingsonderzoek naar osteoporose niets meer oplevert dan een vage schatting van het kleine risico om de komende 20 jaar je heup te breken; en daar slechter van te worden. Je zou enorme aantallen mensen medicijnen moeten geven, terwijl maar een enkeling daarvan profiteert. De rest slikt de medicijnen voor niets of heeft misschien wel bijwerkingen.
Het bevolkingsonderzoek naar borstkanker werkt wel goed. Je spoort veel vrouwen met kanker op, in een zo vroeg stadium dat dit soms met succes behandeld kan worden.
Bevolkingsonderzoek wordt wel met vissen vergeleken. Vissen in een zee van mensen om gezondheidsrisico’s er uit te vissen en die te behandelen. Bevolkingsonderzoek naar borstkanker is dan vissen zoals Urkers doen: doeltreffend. Bevolkingsonderzoek naar botontkalking lijkt meer op vissen met dynamiet. Soms komt de vis boven drijven die je hebben wilt. Maar meestal is de schade groter dan de gewenste vangst.