Moeders die hun kind steunen bij het hechten van een lelijke wond weten ook niet altijd waar ze goed aan doen. Ze willen troosten, maar hoe doe je dat? Uitgezocht is wat voor soort reacties er zijn van ouders in zo’n situatie. Eén reactie is de beschermende, zorgende reactie. Moeder neemt het als het ware over. Het kind hoeft niet bang te zijn, de pijn valt mee. Moeder zorgt dat het goed komt en straks krijg je een ijsje. Dit plaatst het kind in de passieve rol. Het kind is slachtoffer en wordt verzorgd. Een andere manier van moederlijk reageren is de pijn bagatelliseren en de reactie van het kind bekritiseren. Stel je niet aan, je moet flink zijn (ben je nu niet), het valt reuze mee. Als je beweegt, dan kan de dokter niet werken. Kortom, het kind doet het niet goed. De derde manier
is bemoedigen en in de gaten houden. De kracht van het kind wordt versterkt en de moeder beweegt mee met de manier waarop het kind met de pijn omgaat. Een huilbui is best, schrikken is logisch. Maar je ligt stil en dat is knap van je. Je bent een kanjer.
Drie reacties van moeders bij pijnlijke ingrepen van hun kinderen. Het kind is een passief slachtoffer, een aansteller, of een kanjer. De laatste reactie zal wel beter uitpakken, denk ik. Voeg daar afleiding aan toe, een bewezen pijnstiller bij kinderen, en een moeder werkt beter dan narcose. Wat zou normaal zijn in andere culturen, generaliserend gesproken? In Italië zal de beschermende mamma normaal zijn. Bij de indianen van Winnetou was flinkheid normaal.
Ik hou meer van de derde reactie. De gewonde kinderen die ik hecht al kletsend over de voetbal prestaties zijn voor mij allemaal kanjers, hoe ze zich ook gedragen. Ik heb er nog geen jonge vijanden mee gemaakt.