Pijnonderzoekers moeten wel eens wrede mensen zijn. Onlangs vroegen ze een aantal vrijwilligers naar hun pijnlaboratorium te komen. Ze wilden weten of jezelf pijn doen minder pijn doet dan wanneer een ander je pijn doet. Hoe je op die vraag komt is me een raadsel.
Ze lieten ze eerst voelen wat pijn is met een zogenaamde druk-algometer. Dat is een apparaatje waarmee je hard in je vel knijpt en de knijpdruk meet. Eerst werden ze geknepen tot het pijnlijk was.
De druk die daarvoor nodig was werd afgelezen van het metertje en ingevoerd in de computer. Daarna voerden ze de druk op tot de proefpersoon het ondraaglijk vond. Meer pijn kon de vrijwilliger niet hebben. Weer werd de meter afgelezen en de waarde ingevoerd. Vervolgens werd hen gevraagd dit weer te doen, maar nu moesten ze zelf de druk van algometer opvoeren tot de pijngrens – drukwaarde noteren – en dan opvoeren tot de ondraaglijke pijngrens – weer het metertje aflezen.
Het bleek dat beide pijndrempels veel hoger lagen als de proefpersonen zichzelf pijn deden. Mensen kunnen veel meer pijn hebben als ze zichzelf doelbewust pijn doen.
Toevallig bleek bij dat onderzoek dat vrouwen dezelfde pijngrens hebben als mannen. Vrouwen zijn niet kleinzieliger dan mannen. Maar de grens voor ondragelijke pijn, niet meer pijn kunnen hebben dan dat, ligt bij vrouwen lager. Hun maximale pijn was minder dan bij mannen. Dat klopt weer met mijn TV beleving. Mijn actie helden kunnen onwaarschijnlijk harde klappen verdragen, waarna ze moeiteloos uit het ontploffende gebouw wegrennen. Mannen kunnen meer pijn hebben. Dat is nu bewezen.
De aanbeveling van de onderzoekers gold daarom voor vrouwen. Laat vrouwen bij het maken van een borstfoto, een mammogram om borstkanker op te sporen, zelf de twee platen vastschroeven waartussen de borst plat geknepen wordt. Als ze het zelf doen, kunnen ze meer pijn hebben, en dus draaien ze die platen strakker. Dat geeft betere foto’s. Meer pijn, beter resultaat, en mensen doen het zelf. Dokters krijgen het steeds gemakkelijker.