Buikmigraine is een kwaal van kinderen. Het is migraine met buikpijn in plaats van met hoofdpijn. Het lijkt in alles op migraine. Die kinderen worden opeens beroerd en je ziet ze snel pips worden. Zomaar, zonder aanleiding, tijdens het spelen. Doorhollen helpt niet, zoals bij gewone hoofdpijn.
Ze kruipen in een hoekje van de bank. Misselijk zijn ze en dat zie je aan het koppie. Het beste is ze met rust te laten, want net als bij hoofdmigraine kunnen ze last hebben van schel licht of van herrie. Laat ze met rust, maar laat ze niet alleen. Met een beetje geluk vallen ze in slaap. Kinderen slapen migraine er uit, zowel de hoofdmigraine als de buikmigraine, als zieke diertjes die in een hoekje kruipen. Na een uur of twee worden ze wakker, slapjes op de benen. En vlot daarna gaan ze weer, vrolijk stuiterend door de huiskamer. Net als bij hoofdmigraine verloopt het steeds op dezelfde manier. Ouders gaan het herkennen.
Er gaat dus wat mis in die lijfjes. Wat dat is, dat weten we niet. We weten wel dat het geen kwaad kan. Ze zijn ook voor andere dingen wat gevoeliger dan een ander. Gauw wagenziek bijvoorbeeld. Of misselijk op de schommel. Er zijn ook kinderen die hetzelfde hebben met duizeligheid in plaats van met hoofdpijn of met buikpijn. Of met braken zonder pijn. Allemaal in aanvallen van een uur of een paar uurtjes, steeds stereotype verlopend. Ze kennen het. Ze hebben alleen iemand nodig die in de buurt is. Meer hoeven ze niet.
En later, als ze groot worden, dan krijgen velen de echte migraine, net zoals hun buikaanvalletjes, met kort ziek zijn, het eruit slapen en weer opknappen. Als een geknakt grassprietje dat de volgende dag weer keurig recht staat, gras te wezen.
Sterk spul hè, die kinderen!