Schurft jeukt, de huid wordt kapot gekrabd. ’s Zomers komen backpackers er mee thuis, omdat ze in wel heel goedkope hotelletjes hebben geslapen, tussen andermans lakens. Schurft is een huidparasiet die zich ingraaft in de opperhuid. Het beestje is zo klein dat je een vergrootglas nodig hebt om het gegraven gangetje te zien. Haar naam is fraai, Sarcoptes Scabiëi, maar ze leidt een eenvoudig leven, al duizenden jaren. Ze leeft van mensen.
Jammer genoeg graaft ze geen heel huisje in uw huid, geen kraamkamer, geen aparte WC. Sarcoptes is een simpele ziel. Ze poept en legt eitjes in uw huid, in datzelfde gangetje. Voor die mini-eitjes en de mini-keutels zijn mensen allergisch. Dat geeft de jeuk. Het lijkt wel wat op de allergie voor de huisstofmijt, ook een onzichtbaar kleine parasiet. Maar die zit niet in de huid van mensen. De huisstofmijt eet schilfers van de mensenhuid. Die zijn er genoeg, ze dwarrelen door het huis, zitten in uw bankstel en vooral in uw matras. In die matras krioelt het van de mijten, smakelijk smikkelend van uw huidvelletjes. Net als bij de schurftmijt hebben we geen last van de huisstofmijt zelf. U heeft last van de mijtpoep. Daar zijn sommige mensen allergisch voor. Terug naar de schurftmijt. Mevrouw sarcoptes is ook verlegen, bescheiden haast. Ze zal nooit in uw gezicht eitjes en poepjes in uw huid leggen. Zo bezien is het een bescheiden, verlegen, onschuldige parasiet. Misschien is het wel een bedreigde parasietensoort. Er wordt namelijk een vaccin tegen ontwikkeld. Dat zou het einde betekenen van dit schepsel. Laten we dat verhinderen. Hiertoe richten we een politieke partij op, van mensen die zich beschikbaar stellen voor de schurftmijt. De Partij van de Parasieten. Merkwaardig rijtje trouwens, de PvdP, PvdV, de PvdD en de PvdA. De cirkel is rond, als het leven.