Niet zo snel een verhaal vertellen en niet teveel onderwerpen. Ik moet mijn tempo aanpassen als ik met hem praat. Informatie komt niet zo makkelijk meer binnen in het brein van mijn vader. Hij is wat dement aan het worden, zoals meer 85-jarigen met Parkinson. Wel vindt hij steun bij zijn vroegere beroep: denken, begrijpen, redeneren.
Het scheelt als je professor was in de histo- en cytochemie van DNA, celwanden, eiwitten. Hij weet wat er mis gaat bij dementie in zijn eigen hersencellen. Het liefst zou hij zijn eigen hersenweefsel onder het microscoop leggen. Lijkt hem interessant.
Het is ook verdriet, want zijn denken, het enige wat hij leuk vindt, verkruimelt. Toch oefent hij in beredeneerd zijn jas aantrekken. Hoe doe je dat correct? Is daar een logisch systeem voor te verzinnen dat ook werkt als je vergeten bent hoe het moet? Hij is er druk mee.
Het doet ook pijn, want zijn spieren zijn niet in topconditie na 70 jaar zittend studeren. Bewegen vindt hij vervelend. Nooit gedaan, dus waarom nu wel. Alles samen leidt wel tot vallen, vaak vallen. Dan ligt hij op de grond, te wachten tot de verzorging hem opraapt.
Nog pijnlijker is het legionella-beleid. Daarom is het water 90 graden. Dan kunnen de ouderen niet geïnfecteerd worden door het water, zegt de directie. Hij snapte niet vlot genoeg dat dat nare gevoel betekende dat zijn hand aan het verbranden was. Zo snel zijn de gevoelszenuwen van hand naar hoofd niet meer. En voordat hij met zijn Parkinson zijn hand terug kon trekken hingen de vellen erbij. Hand verbrand, wegens het legionella-beleid. Het is allemaal niet leuk. Je denken verkruimelt, je jas aantrekken is een puzzel, je valt, je wacht maar tot ze je oprapen.
En dan besluit de regering dat dementen met Parkinson beter af zijn met een verbrande hand, dan met een Legionella-infectie. Vroeger had hij een vlammende brief aan Trouw geschreven. Nu niet meer.
Hij zelf gaat liever dood aan een Legionella longontsteking, vandaag nog. Maar niemand vraagt hem meer wat.