U zult moeten kiezen tussen recht hebben op zorg en goed dijkonderhoud om droge voeten te houden. U kunt niet beide hebben. Reken maar uit. In vijftien jaar zijn de zorgkosten verdubbeld. Dat kan niet doorgaan. Wanhopig beperken zorgverzekeraars en gemeenten de budgetten, maar dat werkt niet. Dat is logisch, want als iedereen recht heeft op elke zorg, dan is het geld gauw op. Recht hebben op zorg én een maximum zorgbudget gaan niet samen. Vraag en aanbod stijgen namelijk altijd sneller dan je zorgwetten kunt schrijven. Bovendien is de taakverdeling een beetje gek. Nu bepalen juristen de financiën, politici de uitvoering van de zorg en zorgverleners zijn druk met juridische procedures. Dat klopt toch niet? Laten we het individuele recht op zorg maar schrappen. We maken daarvan
“Een stad heeft recht op goede zorgvoorzieningen”. Die voorzieningen rechtvaardig verdelen hoort daar bij. Dat kunnen zorgverleners het beste. Zij hebben overzicht over alle zorgvragen en zorgcapaciteit; U niet. De financier bepaalt het budget, want zij weten meer van geld dan patiënten. En politici bepalen het zorgpakket, omdat dat een kwestie van opvatting is. Verschillen van mening beslechten is hun vak. De juristen krijgen ook een taak. Die gaan procedures regelen voor een tweede mening, voor klachten, voor tuchtraden. Die gaan de zorgverleners toetsen aan hun eigen beroepsprotocollen.
Erg origineel is deze oplossing niet. De ambulance doet dit al jaren zo, binnen het budget. De ambulance rijdt niet op elk telefoontje. Er is geen recht op ambulancevervoer bij flauwvallen. Want ze willen een ambulance achter de hand houden voor een ernstig ongeluk op de A6. Een stad heeft recht op de goede voorzieningen die rechtvaardig verdeeld moeten worden, binnen het budget. Geef daarin iedere discipline de taak waar hij goed in is, zonder zich te bemoeien met andermans taak. Dan houden we geld over voor dijkonderhoud, om droge voeten te houden.