Een injectie krijgen kan pijn doen. Maar hoe kondig je dat aan? Beetje over het weer praten, hand op het huidgebied om af te leiden, dan mompelen ‘Zo, daar komt ie’. Bij het woordje ‘zo’ zit de naald er al in. Als we kinderen moeten verdoven en hechten, dan doen we het net zo, vriendelijk babbelend doch rap doorwerkend. Dit gaat goed,
totdat moeder uitvoerig gaat voorlichten over alle mogelijke pijn en dat de dokter lief is. De dokter is niet lief en dat voelt het kind donders goed.
Mijn moeder had haar eigen manier om een oude pleister eraf te halen. Pleisters eraf halen gebeurde vaak, met zes kinderen. Zij hield van de kordate methode. Zonder veel tekst, met een flinke ruk. Dat deed minder zeer, zo vond ze. Ze noemde het zeer, geen pijn. Dat scheelde.
Maar ze heeft nooit aan ons gevraagd of die kordate methode prettig was, laat staan het uitgeprobeerd. Onlangs is dit wel uitgezocht. Radiologen filmden patiënten en hun dokters bij pijnlijke ingrepen. Als er gewaarschuwd werd voor de pijn met teksten als ‘Dit doet echt even pijn’ en ‘Even de kiezen op elkaar’ of ‘een, twee, drie!’, dan deed de ingreep meer pijn en gaf het meer angst dan bij dezelfde ingrepen die vergezeld gingen van neutrale uitspraken. Troosten daarna, begrip tonen, medelijden hebben, dit alles gaf niet zozeer meer pijn, maar wel veel meer angst.
Waarschuwen, goed voorlichten over de pijnlijke gang van zaken, tijdig aankondigen, begrip tonen voor de geleden narigheid en troosten daarna, dat werkt allemaal averechts.
Het beste is de methode van mijn moeder. U kunt dus binnenkort verwachten dat de specialist vrolijk keuvelend met een vriendelijke zwaai een dikke naald in uw lever laat zinken, zonder waarschuwing. Neem het haar niet kwalijk, dit is wetenschappelijk echt het beste voor u.