Zonder plan vlindert ze van de ene hoofdpijnbehandeling naar de andere therapeut. Ze heeft ze allemaal gehad, jaren lang, ten koste van duizenden euro’s, zonder enig effect. De homeopaat met haar druppels, de chiroprakter en ook de osteopaat, want die kraakt anders. En de bindweefselmasseur met dat dure bindweefselrolapparaat, de elektrische nekspierdrukker die met Shiatsu-kracht uw pijn wegdrukt, zolang het ding in je nek drukt tenminste.
De gewone fysiotherapeut doet elke week haar schouders, de schoonheidsspecialist masseert wekelijks nek en rug. Alles helpt een beetje, niets helpt echt. Ze loopt nu bij 6 therapeuten.
Ze heeft wel stijl. Ze trekt naar bijzondere therapeuten, buiten de regio, met tarieven waar u en ik jaren voor door moet leren. Blijkbaar fladdert deze zorgvlinder het liefst naar de meest schaamteloze bloemen aan de rand van de zorgtuin.
Ik snap wel dat het wanhoop is, over uitputtende chronische pijn. Maar waarom dat vruchteloze gevlinder langs esoterische zorgleveranciers? Waarom steeds de vreemdste, de verste en de duurste? Misschien is het beeld van de zorgvlinder niet goed. Misschien moet ik het zien als een kip zonder kop met chronische hoofdpijn. Erg moeilijk behandelbaar, lijkt me. Ik zou zo graag die kop er weer op willen zetten.