Pijngeleerden hebben een experiment gedaan of kort of lang duren van de pijn uitmaakt voor de ernst van de pijn. Ze deden proefpersonen pijn en zeiden dat het een minuut zou duren. De proefpersonen moesten zeggen hoe erg de pijn was. Die minuut tikte af op een klok met van die grote wijzers. Bij het tweede experiment vroegen ze die pijn 45 seconden te verdragen. Echter, de pijnwetenschappers hadden geknoeid met die klok. Die 45 seconden op de wijzer duurde gewoon een minuut zonder dat de proefpersonen dat door hadden. Het bleek dat de pijn minder was als de proefpersonen dachten dat het maar 45 seconden zou duren. De klok als een soort paracetamol.
Moeders zeggen tegen hun kind “Het prikje doet maar eventjes pijn”. Dat doen ze dus goed. Het doet pijn, je moet eerlijk zijn, maar dat ‘eventjes’ maakt het minder erg. Omgekeerd geef ik de griepprik in drie seconden, sneller dan anderen. Dan valt de pijn bij mij mee en vinden ze me een fantastische dokter.
We kunnen dit in elke situatie toepassen. Iets vervelends is minder erg als je denkt dat het korter duurt en erger als het langer duurt dan gedacht. In onze wachtkamer kunt u daarom een klok verwachten die ongemerkt traag loopt. De wachttijd wordt dan gevoelsmatig korter. Thuis moet u oppassen met uw trage puber. Die zegt dat hij zo meteen naar beneden komt voor het eten. Dat duurt dus even. Maar de slimmerik heeft de klok in de woonkamer langzamer afgesteld. Dat scheelt hem veel gezeur van u. Als u dat ontdekt, wees dan sportief. Niets zeggen en de klok in zijn kamer sneller afstellen.
Narigheid als pijn, wachten of gezeur van je ouders kun je aanpakken door te rommelen met de tijd. De klok als therapie.