Vrouwen krijgen wel eens een blaasontsteking. Mannen krijgen wel eens een prostaatontsteking. Het is ongeveer hetzelfde. Het zijn beide urineweginfecties. Het komt op alle leeftijden voor. Beide infecties zijn op te lossen met antibiotica. Maar vrouwen gaan anders met hun blaasproblemen om dan mannen met hun prostaat. Vrouwen kunnen er erg laconiek onder zijn. Het doet pijn met plassen en je moet 20 keer. Soms plas je bloed. Nou en. Ze hebben erger meegemaakt.
Mannen daarentegen beleven kruisleed heel anders. Ze vertellen alle details over hoe vaak ze er ’s nachts wel niet uit moeten om te plassen, twee keer soms, drie keer zelfs. En waar het allemaal pijn doet. Ze zijn zweterig, ze zijn niet ziek, nee, ziek is teveel gezegd. Maar fit zijn ze beslist niet. Uiteraard heb ik alle begrip voor de prostatitis man. Het is een ernstige zaak. Je zult in die hoek maar een probleem hebben.
Lastig wordt het als het wel geneest met antibiotica, maar er toch nog wat onverklaarde klachten over blijven. Zoals er wel eens uit moeten ’s nachts, om te plassen. En dan dat nare gevoel daar, nou ja, niet echt pijn, maar … Er zijn nauwelijks woorden voor te bedenken, zo subtiel is het post-prostatitis syndroom. Geen infectie meer, maar wel wat achterblijvende klachten.
Daar hebben we iets op gevonden. We noemen het prostatose. Dat benoemt de maanden, jarenlange prostatitis-nasleep waarbij je als dokter ook niet weet waarom die mannen daar zo over blijven tobben. Het probleem een naam geven, dat is dan het minste wat we kunnen doen. Prostatose. Het is een bezwering. Dokterslatijn is net als kerklatijn. Het betekent niets, maar het biedt de herstellende man enige troost, voor de schrik.