Kinderen hebben wel eens waterwratjes, kleine blaasjes met een miniem kuiltje in het midden als je goed kijkt. Er in zit een druppeltje dikke slijm. Als ze rijp zijn zou je ze kunnen uitdrukken. Maar pas op, het is wat besmettelijk. Door dat gepruts kunnen meer waterwratjes er om heen ontstaan.
De boeken zeggen dat het vanzelf over gaat. Dat is zo, alles gaat een keertje over als je maar geduld hebt. Maar als zo’n turf van 2 jaar er steeds aan zit te krabben, en een hele rij van deze wratjes veroorzaakt, dan kiezen ouders toch vaak voor weg laten halen. Dat kan, met een scherpe krabber in de vorm van een heel klein lepeltje. Het waterwratje past er net in.
Dat wegkrabben, het weglepelen, doet pijn. Maar daar hebben we wat op gevonden: huid verdovende zalf. Die smeer je er een uurtje tevoren op, plastic plakkertje er over heen en lekker laten broeien. Als je dan krabt moet je eens naar dat verbaasde gezichtje van 2 jaar kijken. De dokter doet iets met een indrukwekkend glimmend ding, krabt je notabene. En het doet geen pijn. Die zalf dringt niet zo diep door, dus of het met echte wratten helpt betwijfel ik. Eerlijk gezegd heb ik het nog nooit met echte wratten geprobeerd.
Die verdoofzalf kun je ook toepassen als bij een kind bloed geprikt moet worden. Raar dat we dat niet vaker doen. Het is toch zielig zo’n kind in de arm prikken. Tegen pijn bij bloed prikken is trouwens nog een trucje: krabben naast het plekje waar geprikt wordt en onder het krabben prikken. Dat verhoogt de pijndrempel. Afleiding ook.
Maar het beste helpt een beloning voor de flinkheid. Als we kinderen pijn moeten doen, dan moeten ouders van ons verplicht naar Mariola, voor een bolletje ijs.