Ze heeft tien jaar hoofdpijn, vanaf haar 7e. De laatste jaren heeft ze dagelijkse hoofdpijn, vier soorten: gewone hoofdpijn, migraine, nekhoofdpijn, en pijnstiller afhankelijke hoofdpijn. Verder reageert ze gemakkelijk met allerlei lichamelijke klachten. Ze valt vlot flauw, heeft duizelingen, rugpijn, moeheid en tintelingen in het been. Ze is een fysiek mens, dat is haar aard. Het vervelende is dat er geen systeem in zit. Zonder aanleidingen heeft ze lichamelijke klachten, talloze. Dat is lastig voor een dokter. Je weet dan niet meer wat klachten betekenen; meestal niets, soms veel. We beginnen met vier aanpakken tegelijk.
De manueel therapeut voor de nek, stoppen met pijnstillers, nieuwe aanvalsmedicijnen om de migraine aanval te stoppen en dagelijkse medicijnen om migraine aanvallen te voorkomen. Van dat plan komt niets terecht. De manuele therapie werkt niet, stoppen met pijnstillers lukt niet en de nieuwe migraine medicijnen slikt ze teveel. Bovendien krijgt ze er klachten bij: oorsuizen, concentratie-verlies, misselijkheid en wazigheid. We zijn samen de weg kwijt. Overnieuw dus, nu één voor één. Eerst moet ze radicaal stoppen met pijnstillers. Dat lukt en het scheelt; minder hoofdpijn. Dan de preventieve migraine medicijnen erbij: minder migraine aanvallen. Daarna pas de medicijnen om de migraineaanval te stoppen. Na twee maanden gaat ze weer naar de manueel therapeut voor de nek. Op deze manier werkt het wel, stap voor stap. Ze heeft nauwelijks meer migraine die bovendien goed reageert op de aanvalsmedicijnen. “En, heb je nog gewone hoofdpijn? Moe misschien, tintelen, suizen, hartkloppingen en zweten?” Ik hou wel van een beetje plagen. Ze mailt vrolijk terug “jawel hoor, allerlei klachten. Ik ben niets veranderd. Maar ik heb minder gewone hoofdpijn. Alleen als ik slecht geslapen heb”. Ze blijft een fysiek type, met veel klachten. Maar de hoofdpijn heeft een betekenis gekregen, namelijk slecht geslapen. Daar wordt ze vrolijk van, van pijn met betekenis.