Ze had 15 jaar chronisch dagelijkse hoofdpijn, forse hoofdpijn die haar leven nogal beïnvloedde. Ze kon een paar uur per dag gewoon functioneren, maar moest dan rustig aan doen, of zelfs even liggen. ’s Avonds kon ze weer functioneren. Ze was druk met familie, vrijwilligerstaken voor de kerk en haar hobby’s. Toen trof de bedrijfsarts haar dossier aan in een vergeten kaartenbak.
Het was een groot bedrijf, bekend om zijn goede voorzieningen. Desondanks was ze een beetje vergeten. Ze zat in een soort wachtgeld regeling, overgebleven bij een reorganisatie en niet herplaatsbaar door haar hoofdpijn. Een WAO was het niet. Zeventig procent van een 70 procent aanstelling is niet veel, maar ze deed het er van. Ze had zich ingesteld op een karig inkomen. Ze was er handig in geworden. Nog 3 jaar en ze kon vervroegd met pensioen, want dat was wel netjes geregeld. We zijn er een half jaar mee bezig geweest en het lukte om de hoofdpijn flink beter te krijgen. Toen stokte het herstel. We begrepen wel waarom. Er dreigde ‘behandeling geslaagd, uitkering gesneuveld’.
De bedrijfsarts was namelijk gedwongen haar weer aan het werk zetten. Dit vond de bedrijfsarts wel een beetje pijnlijk, zo’n genant behandelresultaat na een 15 jarige verblijf in die ene kaartenbak waar niemand naar om keek. Ze zou volledig omgeschoold moeten worden, een nieuwe afdeling, nieuwe software en nieuwe procedures. Dat zou een dure omscholing worden, voor nog 3 jaar. Bovendien zat niemand op haar te wachten. Ontslaan dan maar? Ze heeft het bedrijf duidelijk gemaakt dat dit niet redelijk zou zijn, niet na 15 jaar, niet 3 jaar voor het vroegpensioen. Na enige onderhandelingen met het bedrijf heeft ze nu een iets lager wachtgeld, dezelfde pensioenopbouw en iets minder hoofdpijn. Beter bleek slechter.