Ze schreef dat ze niet meer geïnvalideerd was door haar hoofdpijn. Als dat haar toch eens eerder was overkomen, hoe had haar leven er dan uitgezien? Nu kan ze weer leven zonder onverwachte hevige hoofdpijnaanvallen, zonder die dreiging. Opgebloeid, zou je kunnen zeggen, na 70 jaar hoofdpijn. Want zolang had ze migraine, elke week, dagenlang,
vanaf de lagere school. De rest van de week had ze gewone hoofdpijn, en de laatste jaren een derde er bij, medicatie-afhankelijke hoofdpijn. Het was een hele klus voor de hoofdpijndokter. Een half jaar zijn we er mee bezig geweest, maar haar migraine is nu rustig en beheersbaar.
Ze vertelde dat ze nu merkte hoe haar hele leven altijd ingericht was op de hoofdpijn. Vaak moest ze afspraken afzeggen. Dus maakte ze weinig afspraken. Haar sociale leven is beheerst geweest door hoofdpijnaanvallen als door een onvoorspelbare wekelijkse inbreker. Dus had ze een simpel sociaal leven. Je wist maar nooit. En als ze op pad ging, dan moest ze het zo organiseren dat ze uitgebreid kon braken. Dat vergt nogal wat organisatie. Een fatsoenlijk mens kan niet overal staan braken.
Als het anders was gelopen, zonder de wekelijkse migraine inbraak, wat waren dan haar ambities geweest? Wat waren haar opleidingsplannen? Hoe was het dan gegaan met relaties, met een vak, en met reizen? Ik heb niet de indruk dat ze qua persoonlijkheid misvormd is tot een beroepsslachtoffer. Integendeel, ze leek me een opgeruimde duidelijke persoonlijkheid. Wel een sterk staaltje eigenlijk, na 70 jaar hoofdpijn.
Blijkbaar is het haar de afgelopen 70 jaar gelukt een eigen leven te hebben, naast de klus van de ijverig organiserende en inschikkende hoofdpijnpatiënte. Misschien juist omdat het geen ‘alser’ is. Als ze 70 jaar ‘als…’ gedacht had, dan was het nu misschien een klagerige zuurpruim geweest. Dat is ze niet. Ik hoop maar dat ze gaat genieten van het pijnvrije restje van haar leven