Vertel het alstublieft niet verder, het is een beetje een doktersgeheim, maar er zijn hartinfarcten zonder pijn op de borst. Zo is er ook een pigmentcelkanker zonder zwarte pigmentcellen, het amelanotisch melanoom. Er is bloedkanker zonder teveel bloedcellen, de aleukemische leukemie. En denk aan de migraine zonder hoofdpijn of aan de maagperforatie zonder pijn. Allemaal gaat het om diagnosen waarbij het kernsymptoom ontbreekt, steeds zeldzame uitzonderingen op het ziektebeeld.
Vandaag kwam ik een nieuwe uitzondering tegen, de gordelroos zonder roos. Het soort pijn in de flank aan één kant en de hypergevoelige huid deed denken aan gordelroos, maar er verschenen maar geen blaasjes en korstjes. En dat sluit gordelroos uit, zo dacht ik. Want roos, oud-nederlands voor huidafwijking, is het kernsymptoom. “Nee hoor”, zei de neuroloog triomfantelijk, “het bestaat wel degelijk, gordelroos zonder blaasjes”. Verlekkerd vroeg hij of de diepe tastzin en het scherpe prikgevoel verschillend waren verstoord. “Stuur maar langs, wil ik zien”. Specialisten zijn dol op zeldzame uitzonderingen. Ze houden van het abnormale, wat toch een vreemd trekje is. Ik niet. Ik houd van de regel, van ziektebeelden volgens het boekje, met kernsymptomen. Ik kan genieten van pijn met duidelijke korsten. Dat is normaal, lijkt me.