Je hebt dokters die willen genezen en dokters die ook willen zorgen. De genezers ergeren zich aan gezondheidsproblemen die niet te genezen zijn. Ze mopperen op al die zorgconsumenten op de huisartsenpost die wat hen betreft net zo goed op maandag gezien kunnen worden. Ze vinden dat blaasontstekingen, verzwikte enkels, zere knieën en vlekjes echt niet nu bekeken moeten worden.
Ze klagen dat andere dokters de patiënten verwennen. Patiënten moeten namelijk opgevoed worden tot mensen die alleen behandelbare ziektes presenteren. Deze dokters ontwerpen triage-protocollen die gericht zijn op selectie van klachten die beslist nu genezen moeten worden. Ze spreken bandjes in met ‘Alleen bij uiterste spoed kunt u de spoedlijn bellen’. Ze zijn ook angstig. Want ze willen geen ernstige zaken missen; veel alarmsymptomen dus in die protocollen. Ze zijn zelfs overmoedig. Want ze doen de triage het liefst zelf, per telefoon, om uitsluitend de rijpe appendicitis en de daverende meningitis er uit te vissen. Te weinig hun neus gestoten, denk ik dan.
Ze worden zeldzamer, de exclusieve genezers, althans op onze huisartsenpost. De dokters die willen genezen én zorgen is een ander slag. Deze zien niet zo’n verschil tussen weekend en door de week. Het zijn dezelfde vragen van dezelfde mensen die op dezelfde manier beantwoord kunnen worden. De gewone vragen om uitleg, houvast, om vooruitzichten, prognose, betekenis voor het dagelijks werk. De vragen om iets te doen aan pijn en jeuk. De vragen om diagnoses die klachten vorm geven. Want dat is wat we doen: verhalen vertellen die klachten betekenis geven. Mensen vragen soms om behandeling. Een recept kan, een verhaal vertellen is ook goed als de dokter denkt dat dat beter helpt. Het zijn ook ongerustheden, angsten soms, uitputting, tegenslag. En het zijn mensen die steun komen vragen voor de ellende waarin ze zitten, met schulden, ruzie, wanhoop, hun opspelende borderline stoornis, en dat ze weer te veel drinken. Dit geeft allemaal gezondheidsklachten waar niets aan te genezen valt. Maar het is wel leed. En daar zijn we ook voor, voor troost, naamgeving, structuur, advies, ook na vijven, naast heuse genezingen.