We praten, we tonen begrip. Uiteindelijk willen we weten wat de logica van problemen is, om iets te doen aan andermans narigheid. Zo werkt hulpverlening. Maar ja, het brein is niet zo geordend, niet zo logisch. Er zitten aparte hokjes in het hoofd, met aparte verhalen en een eigen verleden. Soms is iets onlogisch, maar wel begrijpelijk.
Neem nu de Marokkaanse jongedame die graag uit de bijstand wil. De Sociale Dienst wil dat ook. Haar wordt schoonmaakwerk aangeboden. Ze raakt geheel overstuur. Ze stopt met praten, trilt, huilt en kijkt angstig om zich heen. De volgende afspraak zegt ze af. De medewerker van de Sociale Dienst begrijpt er niets van. Wel willen werken en dan nee zeggen op een werkaanbod, dat is niet logisch. Later blijkt dat ze vanaf haar tiende de Assepoester was in het gezin van herkomst. Jarenlang poetsen en gekleineerd worden als een slaaf. Na het uithuwelijken kwam daar mishandelen en verkrachten door haar (ex-)man bij, opgesloten in huis, poetsend. Ze wil alles doen behalve schoonmaakwerk. Maar ze zei dat niet, uit schaamte, uit angst. Vroeger en nu zijn gescheiden werelden in haar hoofd, om te overleven. Haar logica was van een andere wereld dan die van de Sociale Dienst. Is dit werkweigering? Ja, want zo zijn de regels. Kan dit anders? Jazeker, dit kan anders. Gewoon luisteren. Dan hoor je het huilen van vroeger. Of beter: accepteer dat ze alles wil doen behalve…, maar niet kan vertellen waarom. Vertrouwen dus. Het geheim respecteren. Zwijgen kan beter zijn dan praten. Haar logica accepteren kan beter zijn dan willen weten hoe het zit. Laat hulpverlening en Sociale Dienst een enkele keer onlogisch zijn.