Bij scheiding waren vaders vroeger regelmatig de dupe als het om contact met de kinderen ging. Een kwaaiige ex die de ander terugpakte via de kinderen, dat kwam nogal eens voor. Daarom is de wet veranderd. Nu is co-ouderschap standaard na scheiding. Beide ouders hebben het gezag. Dit betekent dat een vader – of een moeder natuurlijk – hulpverlening voor het kind kan weigeren. Onbereikbaar zijn of zelfs het kind nooit erkend hebben, het doet allemaal niet ter zake. Toestemming van de andere ouder blijft noodzakelijk op straffe van vervolging van hulpverleners. Een biologische ouder kan na jaren afwezigheid een bezoekregeling afdwingen met dwangsommen, ook als de kinderen na zo’n bezoek dagen van slag zijn. De wet betekent
dat een voogd van Bureau Jeugdzorg met een peuter vader moet bezoeken in de gevangenis. Vader zit in de gevangenis omdat hij het kind als baby een hersenbeschadiging heeft bezorgd. Want het huilde zo hard. Dit betekent dat een meppende vriendin van paps niet tegen te houden is als je het wurm van vier jaar geen stiekeme webcam meegeeft ter registratie van wat het kind vertelt. ’s Avonds laat sexfilms kijken in aanwezigheid van een 8-jarige met een bezoekregeling, daar is juridisch niets tegen te doen, want kinderen kunnen zoveel vertellen. Dit betekent dat een vermoedelijk incestueuze vader recht heeft op de kinderen zolang die incest niet hard bewezen kan worden. Bedplassen, een rode vagina, nachtmerries en gillen bij alleen gelaten worden: het is onvoldoende argument om aan het gebruiksrecht van incestpaps te mogen tornen, met dien verstande dat vooralsnog ter zake hard bewijs ontbreekt subsidiair onvoldoende is. De wet op de jeugdbescherming is een wet op de ouderbescherming geworden. Het recht je kind te zien is nu juridisch verankerd. Het recht je kind te beschadigen ook. Ik zie graag weer protesterende vaders op het Binnenhof. Peuters kunnen dat niet.