We zagen hem 20 jaar lang zo’n twintig keer per jaar. Geleidelijk aan kreeg hij gevoel voor medisch alarmerende zaken. Pijn op de borst was eerst stekend, later drukkend, doortrekkend naar de kaak, en erger met traplopen. Braken kon hij ook, eerst gewoon, later met misschien een streepje bloed er in. En inderdaad, de ontlasting was toch wel zwart, zoals bij een maagbloeding. Op den duur terroriseerde hij de avond- en weekenddienst, de ene spoedvisite na de andere ziekenhuisopname, allemaal met ‘geen afwijkingen gevonden’. Overdag deden we allang geen spoedvisites meer,
Ook niet voor drukkende pijn op de borst doortrekkend naar de kaken. Wegvallen erbij, benauwdheid of bloed braken, hij kreeg steeds dezelfde vriendelijke reactie. Een afspraak voor de volgende dag en de volle aandacht. Tot hij wel een hartinfarct kreeg, een echte maagbloeding èn kanker er boven op. Steeds was hij blij met die diagnoses. Gek genoeg hebben we geen van die ziektes gemist. Een beetje geluk misschien, of gewoon aandachtig luisteren. Anderen hebben minder geluk. Soms missen we diagnoses. Dit type mensen is een gevaar voor zichzelf, en voor ons. In de herrie van alle heftige klachten horen wij de alarmbellen niet meer. Verslaafd aan de dokter, dat is het eigenlijk. Bij onbehandelbare verslaving weet je wat je moet doen: de dosis strak regelen, liefst lager. Minder aandacht van de dokter dus. Meestal dooft de dokterverslaving uit met de jaren, maar sommigen worden er levenslang door geteisterd. Die mensen krijgen uiteindelijk gelijk. Want iedereen krijgt dodelijke ziektes, op den duur. De medisch verslaafde is dan de enige die daar opgelucht van is. De man met infarct, maagbloeding en kanker is op hoge leeftijd tevreden dood gegaan met de gedachte “Zie je wel, het waren toch ernstige ziektes. Daar hebben die dokters mooi 80 jaar overheen gekeken”.