Gelukkig zit in de spelregels voor vergoeding van borstvergroting geen psychologie. Want dan krijg je het niet voor elkaar spelregels te maken die rechtvaardig zijn. Dit soort psychisch leed is te zeer subjectief. Het gaat vooral om de beleving, de toegekende waarde door de patiënt zelf. De één kan zonder borst na een kankeroperatie goed verder. De ander wordt ernstig depressief van theezakjes na een borstvoeding periode. Omdat je die beleving niet op een faire manier kunt vergelijken met andermans leed is er geen spelregel te verzinnen voor vergoeding van zo’n operatie. Dit is niet anders op te lossen dan door als spelregel te hanteren “Alleen vergoeding bij kanker en ongeval”. De andere spelregel “Altijd vergoeding als de patiënt de eigen borsten vreselijk vindt” is te duur. Dit is een maatschappelijke keus. Dat is politiek. Om dit soort kwesties
ben ik voorstander van een veel kleiner pakket basisverzekering en een veel groter pakket aanvullende verzekering zorgkosten. Dan leg je allerlei belevingen van wat beroerd of zwaar is bij de patiënt zelf. Die heeft zich er voor verzekerd of niet. Ik denk dan aan een maandpremie van 50 € basisverzekering en een premie aanvullende zorgkostenverzekering van 10 tot 150 €. In die 50 € zitten dan solidariteitsopvattingen als bevalling, kraamzorg en anticonceptie volledig vergoed. Maagbandjes, taxivervoer naar bestraling en alle second opinions worden niet vergoed. Dit is mijn keus, anderen maken andere keuzes. De democratie lost dit op door er gewoon over te stemmen. Dat is politiek. Plastische chirurgie is politiek.