Overige

De afdelingsmanagers vragen van de teamleiders jaarplannen, winst en kwaliteitsprojecten. De teamleiders leveren dat. Ze maken verslagen, ze vergaderen en ze bewaken begrotingen. Ze sjorren aan hun medewerkers voor productie en projecten. Die 20 verschillende teamleiders met hun 0,1-0,4 fte aanstelling, met kleine en grote afdelingen, met en zonder problemen, die klagen dat ze het te druk hebben. Zet ze bij elkaar en je hoort 100 verschillende problemen. De één kan ze goed aan, maar niemand weet of dat geluk, competentie of luiheid is. De ander tobt met verlies, overformatie of ruzie op de afdeling. Allemaal willen ze meer uren, meer ondersteuning, meer cijfers, meer procedures. Zo wordt er jarenlang vergaderd zonder oplossing. Als die teamleiders nu eens mee stoppen met vragen aan de manager.

…

Teamleiders hebben geen managers nodigLees verder »

Een enkele keer verslaap ik me. Raar is dat ik dan 1 minuut voordat het spreekuur begint wakker schrik. Gelukkig woon ik dicht bij de praktijk. Tien minuten later zit ik achter mijn bureau, gepoetst en geschoren. Ik heb de wekker dan niet gehoord, denk ik. Maar misschien is dat niet waar. Misschien ben ik vergeten te bedenken dat ik naar de wekker moet luisteren. Vroeger kon ik bij het inslapen denken ‘Wordt wakker als het kind huilt’. Dat sprong ik vlot uit bed als dat kind huilde. Maar een knetterend onweer diezelfde nacht kon me niet wakker krijgen. Vaak word ik 1 minuut voordat de wekker afgaat vanzelf wakker.

…

Wekker in het hoofdLees verder »

Onlangs was ik in Oost-Berlijn, in de wijk Prenzlauer Berg. Het krioelt daar van de kinderen en ouders. Het is een oude, wat rommelige wijk, maar wel behoorlijk opgeknapt. Daar zat ik genoeglijk een boek te lezen op een van de vele terrassen. Er zijn brede stoepen, veel parkjes en kleine speeltuintjes op lege kavels tussen de oude panden. Gewoon zand in die zelfgemaakte speeltuintjes met klauterhout, een koffietentje en koeken voor een euro. Overal zie je vrolijke peuters met jonge ouders. In Almere heb je ook van die wijken, de kinderwagen wijken. Dat ziet er iets minder gezellig uit, zo’n strak Almeerse parkje, met rubberen tegels en een verwijderde schommel omdat 1 omwonende klaagde over het gepiep, van die schommel. Maar goed, de kinderen zijn hetzelfde. Er is wel een verschil, in ouders. In Almere komt een apart opvoedingstype voor: de Commando Opvoeding.

…

Commando opvoedingLees verder »

Op vakantie in de Pyreneeën moet er natuurlijk gefietst en gewandeld worden. Al te stoere wandeltochten probeer ik te vermijden, want een beetje hoogtevrees heb ik wel. Een klein vreesje maar. Een berg op met veel bomen, dat is prima. Maar een uitgehakt rotspaadje langs een afgrond van 100 meter diep, dat is me te bar. Tintelen in mijn maag, kriebels in mijn kuiten. Het is eigenlijk heel normaal. Eigenlijk is het geen hoogtevrees. Het is besef van de werkelijkheid.

…

Geen angstLees verder »

Sommige mensen zijn allergisch voor mensen, voor alle mensen. Hen breekt het zweet uit op een receptie. Overleggen, samenwerken, telefoneren, ze vinden het zwaar. Het liefst doen ze alles per mail. Bij zware mensenallergie kan men beter boswachter worden, internationaal chauffeur of webwinkelier. Het zijn gelukkige mensen, als ze het goed regelen. Iedereen heeft wel een beetje mensenallergie, gericht op een bepaald type mensen.

…

Allergie voor mensenLees verder »

Mensen verschillen. Je hebt leiders en leuners, voortrekkers en volgers, trekkers en talmers. Als op uw werk het aanrecht vol staat met vaatwas, dan zijn het steeds dezelfde mensen die de afwasmachine vullen. Iedereen irriteert zich. Een goed team heeft het goede mengsel van trekkers en talmers. Teveel trekkers is erg vermoeiend. Het schiet wel lekker op, maar het is heftig, al dat enthousiasme. Ook ken ik een team van uitsluitend talmers. Bij elke sollicitatie nemen ze weer een talmer aan. Daar gebeurt dus nooit iets. Maar ze zijn wel op tijd thuis.

…

Trekkers en talmersLees verder »

Catastrofaal denken is verwachten dat het wel weer mis zal gaan, dat je het weer niet snapt. Sommigen hebben dat met tabellen. “Ik zal het wel weer niet snappen”, zegt het verwachtingsduiveltje in je hoofd. Tabellen vind ik toevallig erg leuk om te lezen. Veel duidelijker dan bladzijden lang geneuzel. Maar ik ken het wel, dat catastrofaal denken. Mijn verwachtingsduiveltje duikt op in mijn brein als ik op knopjes druk. Het is nog erger.

…

Catastrofaal denkenLees verder »

Personeel advertenties werven sollicitanten met contactuele vaardigheden, vlotte presentatie,  representatief uiterlijk, analytische geest, brede interesse, leidinggevende capaciteiten en een brede ervaring; liefst rond de dertig jaar. Moet je het je eens voorstellen, vijftig van zulke mensen op één afdeling. Ik zou er niet tegen kunnen. Wie doet dan de boekhouding? Het liefst iemand zonder veel contactuele vaardigheden, want al dat gebabbel leidt alleen maar tot fouten. Wie doet loyaal de verkoop?

…

Perfect gebrekLees verder »

Het moet in 1965 geweest zijn of zo iets. In ieder geval, wij waren jong en het schip was oud, die lekke zeilsloep van de stam. Misschien drijft het gevaarte nog. Zeilen deed de sloep niet, maar wij konden er wat van. En als het allemaal niet wilde, dan ging de diesel aan.

Die diesel was een enorm gevaarte, vet, lawaaiig en vooral smerig. Tenminste, dat vond ik, want Peter vond het een pracht. Er was altijd wat met de keerkoppeling, de olie of de koppen, wat dat ook wezen mag. Peter hield daarvan, stukkende machines en praatjes over vrouwen waren zijn twee hobby’s. Met de vrouwen is het nooit veel geworden, maar te repareren aan die diesel viel er genoeg.

…

Voor PampusLees verder »