Overige

Internet is toch een raadselachtig verschijnsel. Per mail krijg ik het aanbod 55 lingeriesetjes te kopen. Dit heb ik één keer gedaan toen ze veertig werd, één setje dan. Ze heeft het pakje opengemaakt op een terras van een borg in Groningen, terug van vakantie met het hele gezin. Ik begreep niet goed waarom de tafeltjes om ons heen – 20 IT-specialisten op cursus – in lachen uitbarsten. Ik had namelijk veel moeite gedaan voor dat cadeautje. Ik was met een slip en BH van haar per trein naar Amsterdam gegaan. Chique lingerie, dat leek me iets voor Amsterdam, de grote wereld waar mensen rare dingen doen, zo las ik in de krant. Daar

…

Lingerie per internetLees verder »

Afscheid vindt ze vreselijk. Bijna twee jaar is ze nu. Ze ziet er niet tegenop, bang tevoren dat iemand weggaat is ze niet. Ze huilt pas, onstuitbaar, als het zover is. Ze is het ook zo weer kwijt, dat nare gevoel. Het lijkt op een prikje krijgen. Daar zie je niet tegenop, angst tevoren zit niet in haar aard. Het afscheid komt, dat doet pijn, je huilt en de pijn verdwijnt weer. Eigenlijk is de toekomst er niet. Zo meteen, ze kent het niet. Verdriet is verdriet nu. Verdriet van daarnet, van zo meteen, verdriet van misschien, daar hoef je niet om te huilen, want het is er niet.

…

Afscheid vindt ze vreselijkLees verder »

Langzamerhand verschuift getob naar pret. De overgang naar de pensioenstatus is gewoon een klus die volgens iedereen leuk is. Ik moet dat leuke er nog van weten te maken. Het is dus gewoon weer werk; dat maken bedoel. Werk leuk vinden is pret maken van getob. Mijn VUT-buurman had er een wekenlange tocht naar Portugal voor nodig, op zijn motor, met een tentje, in zijn eentje. Pas daarna was hij ontspannen gepensioneerd. Wat intrapsychisch voor mij enorm scheelt is appeltaarten bakken. Appeltaarten meenemen is de voorwaarde voor

…

Van tobben naar pretLees verder »

Ieder heeft zijn neurose. De mijne is uitstellen. Dit neemt groteske vormen aan nu ik met pensioen ben. Voeg daar bij het genoeglijk exploiteren van mijn slechte geheugen en u snapt de chaos in mijn leven. Lijstjes van klussen is het advies van mijn vrouw. Ze snapt het dus niet, want klussenlijstjes zijn problemen, geen oplossingen. Toch ligt er één lijstje boven, ééntje beneden die ik soms op de trap leg om “Zometeen” naar boven te nemen ter fusie met de andere. Verder drie vaste stapels paperassen op het bureau in volgorde van “Te Doen” belangrijkheid, het boodschappenlijstje beneden op tafel, mijn succesagenda in het colbert, en het telefoontje dat  piept als ik in mijn agenda moet kijken. Het helpt maar weinig. Nu ben ik een lijstje met smoezen aan het maken.

…

Uitstellen en smoezenLees verder »

Ja, ik denk dat ernstige armoe een moreel excuus is voor bedrog, liegen en oplichting. Maar dan bedoel ik met armoe gebrek aan basisbehoeften als te eten hebben, beschutting tegen kou, bescherming tegen ziekte en sterfte. Oudjes in Siberië, Roma in Roemenië, kinderen in Syrië, die armoede. Dan mag je liegen over je helemaal niet zieke moeder, stelen van wie het beter heeft, oplichten van toeristen. Deze armoede bestrijden is de basis van ontwikkelingshulp. Maar armoede bestrijden helpt niet tegen liegen, stelen en oplichten. We waren in Cuba op vakantie. Daar is voldoende voorzien in die basisbehoefte. Een kilo rijst kost 18 cent, onderwijs en gezondheidszorg is gratis, het klimaat is behaaglijk, de grond vruchtbaar. Er is geen honger, iedereen is goed gekleed. Toch belazeren ze de toeristische kluit. Dan vind ik bedelend een foto van een kind vertonen wat je helemaal niet hebt verwerpelijk gedrag. Dan vind ik de benzinepomp verzetten van 1,20 naar 1,50 $ bij een toerist regelrechte boeverij. Daarom zijn we eerder van vakantie op Cuba teruggekomen, hoe vriendelijk Cubanen ook zijn. Ik verdraag dat niet. Het is zelfs afkeer van die mensen geworden, en achterdocht. Er speelt dus iets anders.

…

Armoede niet zomaar een excuusLees verder »

Hoe plas je zonder de boel onder te sproeien? Openbare WC’s voor mannen zien er uit alsof een natte hond zich uitgeschud heeft. Spetters een meter in de rondte en omhoog. Dit is al zo sinds ik openbaar plas. Er is niets aan te doen. Thuis ligt dat anders. Er zijn oplossingen. Oplossing 1. is het regelrecht verbod staand te plassen. Veel vrouwen doen dat. De man moet zitten. Oplossing 2. is origineel, bij een man gezien die weigerde te zitten, maar ook zijn vrouw niet wilde sarren. Die had een urinoir geïnstalleerd. Oplossing 3. komt niet voor: de man maakt de WC schoon. Dat is logisch,

…

Mannen WC’sLees verder »

Er is verwarring over hoe je je partner noemt: man / vrouw, echtgenoot / echtgenote, of anders. ‘Mijn vrouw’ klinkt wat bezitterig, anderen hebben daar geen moeite mee. Sommigen willen precies de emotionele waarde weergeven. Dat is lastig. Je hoort ze stuntelen met ‘ex-vrouw’, ‘nieuwe vriendin’, ’tweede vrouw’ en ‘mijn vrouw maar we zijn niet getrouwd’. ‘Mijn vriendin’  klinkt weer alsof je je 30 jaar jongere medewerker stiekem ontmoet in van der Valk hotels.
Bij een slordige enquête op het terras naar ieders benamingsgewoonten bleek man/vrouw het meeste voor te komen. Verder passeerden vriend/vriendin, echtgenoot/echtgenote en ‘partner’. ‘Partner’ is zo nadrukkelijk sexe-neutraal dat iedereen denkt ‘Is ze toch een lesbo?’ De mannelijke poëten gebruiken ’teerbeminde’ en ‘lieftallige echtgenote’; schattig hoor. Maar ook een beetje klef. De mooiste is ‘ega’. Diegene die zijn vrouw zo noemt kennen we. We vermoeden dat zijn ega hem ego noemt. Even ingewikkeld is het met de taalkundige ongemakkelijkheden bij scheidingen, bij samengestelde gezinnen. Hoe noem je de ex-man van de schoonzuster van je eigen ex? Mijn ex-ex-zwager? En is het stiefkleinkind, kleinstiefkind of gewoon kleinkind? 

Het is tobben met de besmuikte expressie van al die ingewikkelde familiale relaties. Bespaar me uw DNA-overwegingen, uw emotie-historie en uw juridische status. Laten we gewoon elkaars rollen benoemen. Mijn man, mijn vrouw, mijn zwager, mijn kleinkind. De rest is het verhaal. Verhalen passen niet in een enkel woord.

Vallende sterren, uit het Noordoosten, de nacht van 12 op 13 augustus. Dan mag je een wens doen, elke minuut weer, want zoveel vallen er. Ik wens dan dat alle mensen een dagje zeggen “Het valt wel mee”. ik wens dan dat wie vindt dat anderen hun werk niet goed doen zeggen “Laat ik hem een handje helpen”  Ik wens dat hooggestemde verwachtingen over anderen een dag lang in de kast blijven liggen. Voor wie anders in elkaar zit wens ik dat de verwachtingen over het eigen moeten een dag lang laag blijven. Vandaag mopperen we niet. Vandaag laten we de voordringer bij de kassa vriendelijk voorgaan met “Zal ik uw mandje even wegzetten?” Eigenlijk wens ik dat wie perfectie wil,van zichzelf of van anderen, de dag in onvolmaaktheid viert. Laat het een vriendelijk rommeltje wezen, een dagje maar.

 “Meer vrouwen in leidinggevende posities!” is de roep”. Zelf vind ik mannen/vrouwen niet zo belangrijk. Veel spannender is jong en oud. Ik wil een burgemeester van 19 jaar samen met een gemeentesecretaris van 64 jaar, of andersom. Een ziekenhuisdirecteur van 28 jaar, samen met een financieel directeur van 59 jaar, of andersom. Een 25-jarige die de magazijnlogistiek voor miljoenen automatiseert zonder de kouwe drukte van consultants en beleidsplannen. Een 23-jarige jongedame, hoofd Personeelszaken, die een functioneringsgesprek heeft met een 63-jarige. Dat kan binnenkort ook, want al die babyboomers zijn aan het pensioneren. Dan zijn de 20-ers aan de beurt. Ik denk dat jongeren evenveel fouten maken als 55-plussers. Het verschil

…

Burgemeester van 19 jaarLees verder »

Een jongedame wandelt ’s avonds naar een verjaardag met het hengsel van haar tas schuin over de borst. Een knul op een scooter rijdt recht op haar af, trapt hard  tegen haar been en trekt aan het hengsel. Ze valt op de grond, want die tas zit aan haar vast. Ze springt weer op en vlucht naar dat feestje, even verderop, op hakken. Die knul rijdt scheldend door, “kankerhoer” en zo; een mislukte straatroof. Dat het mislukt is blijkbaar haar schuld. Ze vraagt me ” Waarom doet hij dat nou? Ik begrijp zo’n jongen niet”. Ik denk omdat hij op dat moment geld nodig had. Dan beroof je iemand. Want dan heb je weer geld. Ik begrijp die redenering ook niet, maar het is wel logisch. Je hebt dorst en dus neem je een glaasje water.

…

TasjesroofLees verder »