Nico van Duijn

Ik hou niet van problemen. Ik hou van oplossingen. Dat is lastig in mijn vak, want mensen komen met problemen. Die wil ik dus rap oplossen. Neem nu ruzies met de woningcorporatie, chef of partner. Er zijn mensen die het alle drie tegelijk doen. Dat is slopend voor ze en dus vragen ze me wat ik van hun vermoeidheid vind. Bloedarmoede misschien? Dit is inderdaad geen grote geneeskunde. Maar ja, ze gaan gewoon tegenover je zitten, op een 10 minuten-spreekuur. Ik probeer wel eens de analytische methode. Ik zet dan de mislukte oplossingen voor de levensproblemen op een rij. “En, hielp het toen je ging schreeuwen tegen je chef?” Nee, dat hielp niet. “Hielp het toen je huilend wegliep?” Nee, dat hielp ook niet. Daarom is hij zo moe. Daarom komt hij vragen wat ik er van vind. Zullen we dan eens naar andere oplossingen kijken? Ik schets een uitgekookt plan van aanpak, zoals een consultant dat doet. Als ik dan tevreden wil afsluiten

…

Ik hou niet van problemenLees verder »

De regie bij euthanasie ligt bij de patiënt, maar ook bij de dokter. Dat is lastig. Juridisch bezien is het niet zo lastig. Het is overzichtelijk geregeld. De patiënt bepaalt of en wanneer. De dokter heeft een soort veto-recht en voert uit volgens de regelen der kunst. De praktijk is ingewikkelder. Patiënt en dokter maken samen die film over de laatste weken van het leven. Dat gaat niet altijd vanzelf, althans niet in dezelfde tempi. Meestal wel overigens, in harmonie. Maar soms is het zoeken in het onduidelijk geschreven script. Soms neemt de dokter de leiding door ongevraagd te suggereren over einde-van-het-leven beslissingen na te denken. Dat kan uitmonden in de onuitgesproken afspraak het er niet meer over te hebben. Ook kan de patiënt er over beginnen, met de euthanasieverklaring in de hand. Het wordt pas goed ingewikkeld als familie en vrienden eromheen weer andere tempo’s hebben, andere belevingen. Welk lijden op welke manier bestreden moet worden, dat wordt bepaald door de dodelijke ziekte. De zieke en de dokter hebben dat maar te volgen. De kern is het regieprobleem van de film over deze dood.

…

Euthanasie als filmLees verder »

Deze week verscheen een studie over sterftereductie door fruit en groente. http://www.bmj.com/content/349/bmj.g4490 Deze verzamelstudie laat zien dat de kans op een dodelijk hartinfarct of beroerte met 5% per appel daalt. Levenslang twintig appels per dag eten zou dan tot onsterfelijkheid leiden, maar dat valt tegen.

…

Van fruit word je dementLees verder »

Onlangs is een oude man in het verpleeghuis overleden aan brandwonden door te heet douchewater. Dat kan alleen als het kraanwater gloeiend heet is. Dat moet voor de Legionellapreventie. Anders wordt het verpleeghuis gesloten. Mijn vader is hetzelfde overkomen, maar dat bleef bij een verbrande hand. * Alles heeft zijn prijs. Ouderen betalen soms dubbel. Het lastige is dat de een het voordeel heeft – geen Legionella besmetting – terwijl het een ander zijn leven kost. Dat komt omdat spelregels in de individuele geneeskunde spelregels voor iedereen zijn, niet voor die ene patiënt. Voor alle patiënten samen is er een voordeel, namelijk meer levens gespaard dan je verliest. De kunst is steeds slim uitzonderingen op de praktijkrichtlijn te durven maken, maar het blijft een gok, zekerheden heb je niet. Er is nog iets.

…

Preventie kan dodelijk zijnLees verder »

Huisartsen mopperen even hartstochtelijk als andere Nederlanders, op de regering en op de leidinggevende. Een ander geliefd mopperonderwerp is dat teveel patiënten de huisartsenpost bezoeken, met getut en gedoe wat ook overdag kan. Uit een studie naar bezoek aan de huisartsenpost van Amersfoort blijkt dat van de bezoekers 70% met medisch noodzakelijke vragen komt, 20% met niet-noodzakelijke maar wel invoelbare zaken. Slechts 10% is regelrecht getut. Dat valt dus reuze mee. Ik vind het knap van de assistentes die de telefoon bedienen. Ze doen het ook goed, met nauwelijks missers en bovendien tevreden klanten. Wat is dat, “Niet nodig maar wel invoelbaar”? Dat zijn steken op de borst

…

Mopperdokters en zeurkousenLees verder »

Dokters hebben net als anderen hun sympathieën en antipathieën. Maar die houden we voor ons. Die sympathieën zijn persoonlijk. Ze hebben niets te maken met het gezondheidsprobleem. Zo heb ik een sympathie voor de drinkende, cocaïnesnuivende, liegende en schuldenmakende medemens. Ik vind het sneu volk waar ik graag mee praat. Ze grossieren in tegenvallers en pech. Ze zijn meester in het nemen van verkeerde beslissingen. Ze kunnen wel wat steun gebruiken. Andere dokters zullen meer sympathie hebben voor angstige, hulpeloze mensen met een onwaarschijnlijk aantal gezondheidsklachten.

…

Sympathieke patiëntenLees verder »