beste N,
Ik ben blij dat je er bent. Het is prachtig hier, een leven lang. Je gaat het allemaal beleven.
Maar ik moet je wel wat vertellen. Je hebt wat instructie nodig als kind in een doktersgezin. Dat is echt een handicap. Leven in een doktersgezin is een risicofactor voor zo’n beetje alle pech die een kind mee kan maken.
Je leeft onder ons gezegd in een probleemgezin, maar zeg dat maar niet tegen je ouders. Die snappen dat niet. Dat is juist hun probleem. Huilen bijvoorbeeld, doe dat niet te lang achter elkaar; kwartier of zo, minuutje rustig en dan weer door met schreeuwen. Maak ze niet wanhopig, want dan wordt je een huilbaby genoemd. Dokter-ouders gaan dan laconiek doen. Ze gaan jouw huilen kleineren. Beloon ze dus als je opgepakt wordt. Doe dan iets aandoenlijks, koppie op hun schouder of zo. Dit helpt altijd. Leer ze zo dat je gewoon opgepakt wilt worden, zelfs als je voor de lol huilt omdat het zo lekker galmt.
Het zijn dus kneuzen, dokters, als ouders tenminste. Voor de rest moet je alle narigheid een beetje overdrijven. Doe zelf niet te flink bij gezondheidsklachten. Zij zijn al veel te flink. Ze durven geen dokter te bellen, ze zijn bang overbezorgd gevonden te worden, door andere dokters. Ze durven zelfs niet voor enge ziektes bang te zijn. Daarom heb ik nog wat aanwijzingen voor je. Buikpijn – grijp naar de rechter onderbuik. Koorts – lig slapper dan nodig is. Diarree – grijp steeds gulzig naar de fles. Braken – na braken direct brullen als vermoord. Loenzen – doe geen moeite dit te corrigeren. Manken – struikel af en toe. Pukkels – geheel openkrabben.
Je snapt het, je moet ze een beetje bij de hand nemen, die dokter-ouders.
Veel plezier met ze, het gaat je wel lukken.
Met vriendelijke groeten,
Nico