Kiezers zijn niet de baas. Kiezers kiezen welke volksvertegenwoordigers de bazen voor de komende vier jaar kiezen. Kiezers kiezen dus een vierjarige elite die het voor het zeggen heeft. Die elite kiest haar eigen boven-elite, de bestuurders. Dat kan moeilijk anders met 200.000 inwoners. Maar het schept wel verwarring, verkeerde verwachtingen eigenlijk over wie het voor het zeggen moet hebben in onze democratie. Op die verwachting, op die illusie, is een politieke stroming gebaseerd. De politieke maatjes SP en PVV zijn hierin consequent. Elite is fout. Kiezers hebben altijd gelijk, vinden zij. Dat ze respectievelijk maar 10% en 25% van geheel verschillende kiezers vertegenwoordigen is voor hen een detail. Bovendien hebben ze de wonderlijke gave de opvatting van hun kiezers te kennen als ze twee marktkooplui en de buurman gesproken hebben. Deze anti-elitaire opvatting botst met het volksvertegenwoordigen met vierjarig mandaat, zonder last of ruggespraak. Ik behoor dus tot een elite en ben daar trots op. Kiezers krijgen van mij hun vet als ik het niet met ze eens ben. “Je zeurt, want …” mail ik dan aan iemand die klaagde over overlast van een sloopbezigheid. Dat nam hij me overigens niet kwalijk. Ieder zijn mening, vonden we beide. Of ik mail “Dank je voor je verhaal. Ik duik er in”. Ik beslis zelf wat ik doe, niet mijn kiezers. Ik ben gekozen voor mijn gelijk, niet voor andermans gelijk. In mijn kroegje zeg ik ‘Wees blij dat
ik dit voor jullie doe. Anders moeten jullie zelf in de gemeenteraad gaan zitten’. Nee zeg, dank je feestelijk’, zeggen ze. ‘Doe jij het maar. We vertrouwen het je toe’. De meesten van die kroeggangers stemmen PVV of wat anders, maar niet op mijn partij. Moeiteloos maken ze onderscheid tussen mijn persoon en mijn opvattingen. Ze zijn blij dat ik die klus voor ze doe, ook als ik niet hun mening vertegenwoordig. Technisch gezegd blijkt representatieve volksvertegenwoordiging mijn persoon te betreffen, niet mijn politieke partij. De politiek is cynische draaikonterij, vinden ze na drie bier. Die zijn niet te vertrouwen. Ik ben gewoon Nico en die vertrouwen ze wel. Dan is het rond. Want iedereen heeft recht op mijn mening. Vind ik.
Naar aanleiding van een intrigerend betoog van Ankersmit in de NRC 28 januari 2017. https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/27/doe-niet-alsof-we-een-echte-democratie-zijn-6393146-a1543357