Onze jongste broer heeft Down. Binnenkort wordt hij zijn huis uitgezet wegens de kwaliteit – ga ik uit leggen – en wegens bezuinigingen. Eerst over Erik: het is een stevige vent geworden, opgegroeid met 4 broers en een lieve zus. Wij lieten hem wel eens barsten, want zo snel was hij niet. Maar zijn zus liet hem nooit barsten. Daarom is hij gehard en liefdevol opgegroeid. Gespaard werd hij niet, gerespecteerd wel. Erik mocht alles proberen wat wij uitspookten. Bomen klimmen is nooit wat geworden, maar met onder water zwemmen won hij. Daarom was hij later met waterpolo niet stuk te krijgen. Hij zwom gewoon door, onder water.
Vanaf zijn 25ste woont hij in een groepshuis, met een vaste vriendin, vrienden, werk, zwemclub, muziekclub, OV-kaart en pinpas. Het is even organiseren met brengen en ophalen, maar hij kan treinreizen. “Wist je waar je er uit moest?” Vroeg ik bij het ophalen op het station? “Ja, Almere! ” Hij had de hele rit, een uurlang, naar het beeldscherm in de trein zitten kijken tot het woord Almere verscheen. Dat was hem verteld en dan doet hij dat. Simpel. Nu over kwaliteit.
Dat is niet zo simpel. Kwaliteit is volgens de directie een grotere kamer in zijn groepshuis. Maar dat kan de stichting niet betalen en dus sluiten ze het huis, snapt u wel. Uitstappen op station Almere is hem te leren. Maar wat kwaliteit is gaat hem boven de pet. Misschien komt dat door zijn beperking.
Hij heeft bar weinig AWBZ-zorg nodig als zijn leventje maar goed georganiseerd is. Zelfde groepshuis, zelfde vrienden, zelfde baan, zelfde bushalte en steunende familie. Zo’n lage zorgcategorie levert te weinig geld op. Dat is de tweede reden om het groepshuis op te heffen. Bovendien verdwijnt zijn recht op zorg, want het AWBZ-geld voor lichte zorg wordt gemeentelijk WMO-geld, minus 10%. Het is niet waarschijnlijk dat gemeenten huizen voor mensen met Down gaan exploiteren. Het WMO-geld is namelijk voor lichte thuiszorg, preventie, eigen kracht, in de wijk, weet je wel. Het is weer zo’n visie. Deze visie krijgen we ook niet uitgelegd aan Erik. Ondertussen moet Erik met zijn huisgenoten ergens anders naar toe. Waar naartoe weet niemand. Erik is behoorlijk van slag. Zijn vriendin kon na deze verhuisboodschap niet meer praten, alleen maar klanken uitstoten.
Bezuinigen op de AWBZ snappen we. Bezuinigen op Erik en zijn maten snappen we niet. We denken dat het anders kan. Daarover de volgende keer.
Naschrift, april 2013
Inmiddels is er vermoedelijk een ander huis voor Erik en zijn vriendin gevonden. De plek en de voorzieningen zijn in orde. Het huis, een verzameling appartementen, is beter, ruimer. Er is meer zorg. Het lijkt ons veel duurder. Het strakker toepassen van de financieringsregels waardoor zijn huidige groepshuis moet sluiten, dat snappen we niet. Bezuinigen op verstandelijk gehandicapten vinden we namelijk erg onbeschaafd. Het is wat demagogisch misschien, maar we moeten direct denken aan de 4 miljard steun aan de SNS-bank. Met de rente daarvan kun je 100 groepshuizen overeind houden.