Het peutertje heeft last van boosheid, als hij zijn zin niet krijgt. Zijn zusje moet het dan ontgelden. Tegelijk vind hij zijn bui vreselijk. Maar hij wordt opgevoed en het gaat beter. Laatst zei hij met een verdrietig stemmetje “Ik ben boos. Dat wil ik niet”. Tot dan toe moest je uitkijken voor een uithaal van hem. Niet meer. Een knuffel, een snikje, en hij holt vrolijk door. Dit jochie gaat het wel redden.
De kleintjes zijn aan het kwartetten. Ze willen allemaal een waaier kaarten in de hand. “Mam, kun je even helpen? De kaarten zitten onderstekop”. Volgend jaar in de Van Dale, dit nieuwe woord.
Ik stap wel eens binnen in de torenkamer, als er voetbal is. Op het TV-scherm krioelen mannetjes in gekleurde pakjes, bizarre kapsels en tattoos. IJdel volkje dus, en geweldige aanstellers als ze een douw krijgen. Het spel volgen is lastig, Voor je het door hebt spelen ze de andere kant uit. Het beste is alleen ‘Goed hoor!’ te roepen bij ‘Ja!!-goals’. Bij ‘Ja!!-goals’ ontploft het scherm, de menigte schreeuwt uitzinnig. En die kerels op het veld knuffelen elkaar. Zo schattig! Alleen dan moet je ‘Goed hoor!’ zeggen, alleen dan. Want bij de rest hebben de voetbalkenners commentaar. “Kijk daar, dat is toch (onbegrijpelijke naam, maar nooit Arie)? Wat doet ie daar nou? Bij Fortuna deed hij ook al zo raar. Verkopen, die man!’ Verkopen van mensen is toch verboden? En zeker gênant als om een donkere meneer gaat. Ik zeg er maar niets van. Want ik heb geen verstand van voetbal.
Zomaar een gedachte van een vijfjarige, die veel belangstelling heeft voor boekjes over het menselijk lichaam, tijdens het kleuren van een eenhoornplaatje. “Ik ben de baas over mijn hersenen. Maar de hersenen zijn ook de baas over mij. Want die gedachten komen daar vandaan”. Ze wijst naar haar hoofd. “En het zijn mijn gedachten”. Ze lijkt het dubbele heel gewoon te vinden. Ze heeft wonderlijk gelijk. Ze snapt het echt.
De helft van mijn broeken zit beroerd, zo ontdek ik na aankoop, nooit in de winkel. Ze zakken af, te strakke pijpen of ze klemmen bij zitten. Het is altijd wat. En dan die vreselijke knopen Ooit diarree gehad met een knopenbroek? Verkeerde zakken, ook zo’n euvel. Waar je niet lekker je handen in kunt steken, of waar je spullen uit glijden in de auto. Uit één van mijn broeken rolt steeds mijn portemonnee uit de kontzak, op de WC. Dat bedenk je niet in de winkel. Daarom koop ik liever een paar broeken tegelijk. Met een beetje geluk is er eentje goed te dragen.