januari 2022

We hebben meegeholpen met vaccineren, mijn vrouw en ik. Prikken lukt wel, maar dat optrekken van het vaccin in een spuitje is een kunstje. Dat hebben ze me geleerd, die gepensioneerde verpleegkundigen. Ze zijn streng, want ik ben slordig. Thuis hebben we speciale glazen voor mij, omstootbestendige, dat hadden ze gauw door. “Kijk, dat doe je zo. Goed opletten, Nico!”, zegt zo’n pinnige pleeg. “Levenslang ervaring met het opvoeden van dokters”, zegt ze grijnzend tegen de rest. Er zijn wel precieze dokters, orthopeden en anesthesiologen bijvoorbeeld, maar in haar ervaring missen die weer overzicht. Het is me duidelijk. Zolang haar soort de baas is marcheert het. Ze heeft gelijk. Zonder deze plegen wordt het een bende. Ik mag dit slag wel. De ruggegraat van de zorg.

Gelukkig heb ik een matig geheugen. Dat is een zegen. Films zie ik een paar keer met genoegen, boeken kan ik twee keer lezen. Mijn vrouw krijgt steeds weer complimenten over dezelfde nieuwe schoenen. Op straat ontmoet ik voortdurend nieuwe mensen. Mijn geheim is een goed archief, met index. Daar ben ik dan druk mee, elk jaar zo’n 10 MB aantekeningen. Want zoeken in mail of verkenner werkt niet, omdat ik naam en onderwerp vergeten ben. Van die man, die ik iets beloofd heb, maar wat? En lijstjes op tafel, naast de computer, en in de succesagenda. Het werkt. Dus als u mij op straat ziet knikken, denk dan niet dat ik enig idee heb. Als u terug knikt, dan kent u mij wel. Of uw geheugen is even beroerd als het mijne.

In de super zie je soms zo’n stuiterballetje. Moeder zegt “We gaan hierheen. Leg die chips maar terug”. Dat jochie doet dat vrolijk en stuitert achter haar aan. Veel moeders zijn natuurtalenten. Een andere ouder houdt tegen zijn peuter op te luide toon erg ingewikkelde verhalen over wat moet en niet mag, want anders…. Eigenlijk demonstreert hij publiekelijk wat een fantastische vader hij eigenlijk is. De peuter snapt er niets van, maar hij doet iets niet goed. Dat snapt ie wel. Gelukkig loopt er ook zo’n blij ei van vier jaar. Zo eentje die met iedereen een praatje aanknoopt. “Heb jij een baby in je buik?” Nee, kind, ik ben gewoon te dik. Ik eet teveel chocola”. Het blije ei kijkt nadenkend en rent naar haar moeder, “Mama, ik wil ook een dikke buik!”. Ik ga graag naar de supermarkt.

Tsarina Catharina had nogal eens minnaars. Maar ze was veeleisend. Een speciale hofdame probeerde tevoren de kandidaat-minnaars uit, in bed. Pas bij een positief rapport van de hofdame werd zo’n minnaar uitgenodigd in de keizerlijke bedstonde. Op een dag was de Tsaar dat gerotzooi zat. Hij liet de minnaar van de maand arresteren en veroordeelde hem tot de gevangenis. “Ach lieve man, verleen hem gratie!”, smeekte de Tsarina. Hij antwoordde “In geen geval, naar Siberië!”. Catharina, de schat, vond gewone gevangenisstraf wel voldoende. Ze vroeg de notulen van het oordeel op en schrapte de komma. In geen geval naar Siberië.